Ik heb in mei 2005 een mk gehad.
Mijn verhaal:
Na drie (zeer onregelmatige) cyclussen was ik zwanger! Wat waren we gelukkig! Als snel verloor ik een paar druppels oud bloed (echt heel weinig). En een paar dagen later weer… Ik heb toen de ha gebeld, want ik was nog niet bij de vk. Ze was heel erg aardig en ze bood meteen aan of ik een extra echo wilde, zodat ik niet tot de 10-12 weken in onzekerheid hoefde te zitten. Ze vertelde me dan de kans 50/50 was dat het mis was. Ik heb toen een afspraak voor de echo gemaakt ergens in de achtste week, zodat er zeker hartactiviteit zou moeten zijn als het goed zou zitten. In afwachting op de echo heb ik nog een paar druppels oud bloed verloren met afvegen.
Op vakantie -twee dagen voor de echo- zat er voor het eerst een klein rood bloedplekje in mij slip. Maar nog steeds had ik goede hoop. Intussen wisten veel mensen dat ik zwanger was en ik hoorde alleen maar posi verhalen over vrouwen die ook bloedverlies hadden en een gezond kindje hebben gekregen.
Toen brak de dag van de echo aan. Zenuwachtig naar het zkh. Ik kreeg een inwendige echo en de echoscopiste begon te vertellen wat ze wel allemaal zag: een dooierzak, een vruchtje, een vruchtzak….intussen begon ik zenuwachtig te worden. En uiteindelijk vertelde ze dat ze geen hartactiviteit zag. Het zat dus niet goed. Ook de vorm van het vruchtje was niet zoals het hoort. Het vruchtje was slechts een paar dagen daarvoor gestorven.
Daarna ging alles in een trein. Ik moest naar de ha. Met de ha overlegd wat te doen. Ik wilde niet wachten, maar wilde graag een curretage. Eenmaal thuis begon het verdriet. De eerste nacht heb ik niet geslapen. Twee dagen later ben ik gecurreteerd.
Daarna voelde ik me zo leeg. Het is heel moeilijk om te beseffen wat je op dat moment meemaakt, als je zelf geen mk hebt gehad. En dat verdriet is echt niet in een paar weken over.
We mochten van de gyn meteen weer gaan klussen. Twee rondes later was het gelukkig alweer raak. Maar de hele zwangerschap was toch heel angstig. Zou het nu wel goed gaan? Pas toen mijn zoon in maart 2006 werd geboren heb ik de mk een plaats kunnen geven. Ik ben dolgelukkig met mijn kleine man en zonder de mk had ik hem nooit mogen leren kennen. Een hele vreemde gedachte vind ik dat. Op dat moment kon ik de mk ook pas accepteren in die zin dat het idd een oplossing van moeder natuur is geweest om het vruchtje niet verder te laten leven. Pas als moeder voelde ik hoe kwetsbaar je bent, als je kindje niet gezond is. Maar op het moment van de mk en de eerste tijd daarna kon ik woedend worden als mensen zeiden ‘dat het zo veel beter was’. Daar zit je dan echt niet op te wachten.
Nu ben ik 35 weken zwanger van ons tweede kind. En ook bij deze zwangerschap merk ik nog steeds dat de angst van de eerste keer nog steeds niet voorbij is. het heeft zo'n impact op me gehad, dat de beleving van een zwangerschap voorgoed voor mij veranderd is. Ik heb geen idee wat de bekende roze wolk is. Ook nu ben ik iedere dag nog wel eens bang dat het misgaat. Zelfs al heb ik eerder een gezond kind gekregen.
Ook in deze zwangerschap heb ik met 5 weken een druppel oud bloed verloren, maar nu zat ik aan de goede kant van de 50%.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
