Dolblij waren wij met ons zwangerschapsnieuws.

Na 8 weken een echo gehad. Alles leek in orde. We konden het niet langer voor ons houden en maakte het in onze directe omgeving bekend.

Gisteren een 12 weken echo gehad om te kijken of alles nog in orde was en tot onze schrik zei de huisarts niets te kunnen zien.

Geen kloppend hartje en geen verdere ontwikkeling.

Ik heb mijn emoties daar nog aardig onder controle kunnen houden maar sinds dat ik ons huis binnen stapte kan ik alleen maar huilen.

Het voelt zo ongelooflijk vreemd aan. Ik voel me nog steeds zwanger.

We hadden net ons zoontje van 2 jaar verteld dat we naar de dokter gingen om naar de baby te kijken. Hoe moeten we dit nu weer oplossen?

En daarbij komt natuurlijk ook dat we nu aan de buitenwereld bekend moeten maken dat het niet goed is.

Je kunt natuurlijk vraagtekens plaatsen bij het feit dat we het al zo snel met iedereen hebben gedeeld maar hiervoor heb ik met 7 weken een miskraam gehad en ik vond het vreselijk dat ik dit met niemand kon delen want niemand wist dat ik toen zwanger was.

Nu moet ik morgen naar de gyneacoloog.

Ik weet dat we dan de vraag krijgen of dat we het willen afwachten of dat we een currentage ondergaan.

Ergens zit de hoop dat de huisarts het bij het verkeerde eind heeft.

Het is niet de eerste keer dat hij fouten maakt met het echo apparaat.

Hij heeft toen ooit foto's moeten maken van mijn galblaas voor in het ziekenhuis en daar eenmaal aangekomen moesten ze hartelijk lachen om mijn foto's want dit waren foto's van mijn maag.

Ik heb ook sterk het gevoel dat de huisarts naar mijn blaas heeft gekeken ipv naar mijn baarmoeder.

Mijn buikje zit veel hoger dan waar hij heeft gekeken. Of probeer ik nu valse hoop te creeren.

Hij had het ook over een windei terwijl we dan spreken van een lege vruchtzak en dat terwijl er toch met 8 weken duidelijk wat te zien was. Waar is dat dan gebleven? Ik heb geen tussentijdse bloedingen of krampen gehad.

Ik ben alleen maar heel erg in de war en kan niet wachten tot ik naar de gyneacoloog kan. Niet omdat ik nou zo graag bevestigt wil krijgen dat het inderdaad niet goed is maar gewoon zodat ik zeker weet waar ik aan toe ben en zodat ik alles wat ik voel een plekje kan geven.