Bij mijn eerste miskraam was ik 11w2d zwanger en had ik bij het afvegen een streepje helderrood bloed aan het wc-papier. Niks om je gelijk druk over te maken, maar bij mij was het gevoel meteen ‘dit zit goed fout’. Dit gebeurde om ongeveer 23.30, vriend verteld wat er gebeurd was en die had zoiets van tja dat kan wel gebeuren toch. Mij zat het niet lekker en ik raakte steeds meer overstuur, uiteindelijk om 1.30 in de nacht de verlos gebeld. Die kon natuurlijk niet veel voor me doen, maar vroeg of het bloeden gestopt was, ja dat was het want er was maar een streepje geweest en of ik krampen in m'n buik had, nee helemaal niet. Ze zei dat ze er niks over kon zeggen, maar legde wel uit wat er kon gebeuren als het een miskraam zou zijn en wat we dan moesten doen. Ze was echt heel lief en gaf nog aan dat m'n vent maar even een kopje thee moest gaan zetten terwijl ik even in bad of onder de douche zou gaan. Ik was niet gerust gesteld, maar wel rustiger. Maandag ochtend had de verlos een spoedecho weten te regelen en die ochtend werd het werkelijkheid, er was geen kindje meer te bekennen. Vanaf dat moment stortte mijn wereld in. kreeg nog uitleg over wel of niet curetteren enzo, maar dat kwam echt niet aan. Uiteindelijk besloten af te wachten, het begon een paar dagen later licht te bloeden, op een nacht kwamen er hevige wee-achtige krampen en wist ik dat het zou kunnen komen. Maar in de ochtend nog niks dus vriend naar stage. Nog geen kwartier later bloedde ik gewoon aan 1 stuk door, net een kraantje wat je open zet. Mijn moeder heeft me toen naar het ziekenhuis gebracht met spoed zijn we door de verlos aangekondigd. Kwamen we op de poli gingen ze nog rustig met me zitten praten, terwijl het dikst mogelijke maandverband in 1 minuut stampvol bloedde. Toen wilde ze even met de echo kijken of het al weg was, dat heeft ze geweten, toen ik opstond golf bloed en toen ze dat echo ding inbracht nog veeel meer bloed. Toen werd het heel snel spoed en werd ik naar zaal gebracht om te wachten voor een curettage. Daar ook dikke stress omdat ze een weegolf bloed hadden gewogen en het al zo'n 800 gram was. Uiteindelijk dus binnen no-time gecuretteerd. Daarna super lang emotioneel geweest en lichamelijk gesloopt.
Vol goede moed na 1 ongesteldheid afgewacht te hebben weer aan de klus gegaan. Na een maand of 5 was het raak. Wat waren we blij!! Eerste echo toonde dat er een vruchtje zat met een goed vruchtzakje, maar nog geen hartactie, daar was het te vroeg voor. We zouden na de vakantie terug komen voor een 2de echo. Ik was bij die 2de echo rond de 10w. Er zat een heel mooi mini-mensje, maar er klopte geen hartje. Ik dacht echt dat ik gek werd op dat moment, NIET WEER!! Daarna stortte m'n wereld weer in. Ik kon en wilde even niks meer. Wilde niet meteen gecuretteerd worden en dacht dat ik niet een 2de keer zo'n pech zou hebben en dus niet weer zo heftig zou gaan bloeden.
Na ongeveer 3,5 week begon het weer zoals bij de eerste licht te vloeien, op een nacht begonnen de krampen. Bloeden werd heftiger. verloor weer veel stolsels en de pijn werd steeds ondraaglijker. Maar in de loop van de dag werd het heftiger en tegen de avond zakte het af. Zou ik het nu toch zelf kwijt geraakt zijn? Ik voelde me alleen echt super beroerd, kortsig. Mijn huisarts gebeld en die deed zo lomp, ik weet nog meer van wat je moet doen bij een miskraam dan hij. Dus ben uiteindelijk gewoon naar de eerste hulp gegaan. Daar kunnen ze je toch helpen met een echo en die koorts zat me niet lekker. Na heel lang wachten kwam er uiteindelijk iemand van de gynaecologie kijken met een echo, maar het vruchtje zat er nog helemaal in. Koorts was nog aanwezig. Dus na overleg moest ik in het ziekenhuis blijven. Omdat ik koorts had en ik al eerder zo heftig gebloed had verwachtten ze dat het weer flink mis zou kunnen gaan, ook omdat het ondertussen al meer dan 14w was. Ze snapten ook niet zo goed dat we niet meteen voor een curettage gegaan waren, maar niemand had ons daar verteld dat ik een hoger risico had dat het weer mis kan gaan. Ik mocht niet meer naar huis, ow wat voelde ik me ellendig!! Vriend heeft thuis nog wat spullen opgehaald terwijl ik naar zaal gebracht werd. De dag erna werd ik tussen het programma ingepast en gecuretteerd. Op dezelfde kamer als de vorige keer werd ik onder narcose gebracht en geholpen, toen ik daar binnen kwam ging het helemaal mis. Alle emoties kwamen eruit, gelukkig was het meisje die me zou verdoven echt geweldig. Heeft een extra warme deken laten halen en rustig op me ingepraat. Toen ik wakker werd was ik leeg, lichamelijk en geestelijk. ik had een allergische reactie gekregen op een medicijn dus mocht nog niet naar beneden, waar vriend en moeder zaten, wat voelde ik me vreselijk.
Nog steeds ben ik niet over de miskramen heen en zit ik weer te huilen nu ik dit typ. Maar het krijgt steeds meer een plekje. Ik ben nu weer zwanger en dit keer gaat het tot nu toe wel goed. Maar de angst van die 2 miskramen zit er diep in!! Ook al heb ik nu 5 goede echo's gehad met vijf keer een kloppend hartje, ik blijf ergens zo onzeker!!
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik kan dit niet in een korte versie vertellen.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
En als je denkt dat ze op zijn, blijkt er altijd ergens nog een voorraadje te zijn en zit je weer te huilen. Maar laat die tranen maar lekker lopen hoor, anders hou je het maar binnen en word je ook niet blij van!!