toen ik vannacht tegen mijn lieverd aankroop merkte ik dat hij kletsnat was van het zweet, hij gloeide ook helemaal…toen ik hem vanmorgen vroeg hoe hij zich voelde was hij heel verwonderd…goed, hoezo….niks aan de hand, een lieve kus en weg was hij….ik voel me toch wel schuldig, alle aandacht is nu steeds naar mij gegaan,hij wil zo sterk zijn voor mij…het is niet zo dat ik hem was vergeten, maar ik had echt niet de energie om hem op te vangen…hij was ook zo blij met deze zwangerschap….ik heb al gevraagd aan zijn beste vriend om met hem te praten en dat heeft hem volgens mij wel goed gedaan. Toen ik gisteren voor het eerst weer eens kon lachen (wat ik normaal heel veel doe)was hij helemaal ontroerd en blij…“gelukkig kan je weer een beetje lachen,” hij is zo lief voor me, hoe kan ik hem helpen?hoe waren jullie mannen na een miskraam?