ik weet hetniet meer, is het nu al gebeurd of niet…ik verlies minder bloed, heb minder krampen….maar ik vrees dat er nog niks gebeurd is. ik hoopte een beetje net als Irene na 1,5 uur inderdaad te weten dat het voorbij is, maar volgens mij is het er nog steeds…wat wil dit kindje graag bij mij blijven denk ik steeds, maar ik ben het moe, klinkt heel cru, maar ik wil echt dat dit over is. ik wou dat ik in NL was en gewoon kon opbellen en langs komen, ook al was het elke dag…maar hier kan dit niet, je bent aangewezen op de spoedopname in het ziekenhuis en dan heb je dus elke keer een andere arts. ik heb wel een vaste gyno maar in het weekend kan je die niet bereiken, je kan ook niet zomaar bellen…een beetje lang om uit te leggen, en misschien onbegrijpbaar voor jullie…ik denk dat dit voor het eerst in 9 jaar is dat ik het jammer vind dat ik hier woon…