en nog steeds heb ik niet veel nieuws…ik verlies nog altijd bloed, maar het is niet zo dat ik denk “ja, nu is het gebeurd”…ik baal hier echt vreselijk van, baal ook dat ik er zo over denk,maar ik ben het zo moe…morgen moet ik naar de dokter en gavragen of ik misschien vitaminen of ijzer moet slikken, want ik blijf lichaamlijk en geestelijk echt moe…het is ook niet niks wat je lijf allemaal meemaakt, en allemaal op zo`n korte tijd…donderdag krijg ik een nieuwe echo om te zien of het miskraam compleet is…pfff ik blijf in een sukkelstraatje zitten heb ik het gevoel…straks zeggen ze dat ik alsnog een curretage moet…dan wurg ik die dokter…daar vroeg ik al in eerste instantie om…maar hier wordt je echt van het kastje naar de muur gestuurd…nou, ik weet niet goed hoe, maar we gaan volle moed verder…