Hoi lieve meiden,
Ik zal me even (opnieuw) voorstellen, want ben alleen geweest toen dit PB net was opgericht.
Mijn naam is Ingrid en ben 25 jaar. 3 augustus 2006 hebben wij een miskraam gehad. Ik was toen bijna 2 maanden. In de tijd daarna is er veel gebeurd. Net voor mijn zwangerschap ben ik onder behandeling gekomen bij de gyn i.v.m. hevige buikpijnklachten tijdens de ovu- en menstruatie. Er werd meteen gedacht aan endometriose (verklevingen van baarmoederweefsel) en 1 van de opties om te proberen de pijn wat te onderdrukken was zwanger worden. Nou, dit is dus gelukt vorig jaar. En dan krijg je de miskraam. De reactie van iedereen; nou hè, heb je maar mooi gezien dat je tóch zwanger kunt raken. Om te kokhalzen, hoe lief de mensen het ook bedoelen. Sinds 3 augustus zijn we weer hard aant klussen gegaan in de hoop weer snel zwanger te raken, want naast de kinderwens werd ook mijn pijn steeds erger. Na allerlei onprettige onderzoeken, heb ik 1 februari een laparascopie (kijkoperatie) gehad. Toen ik nog zonder m'n mannetje op de kamer lag onder de pijnstillers, kwam de gyn mij vertellen dat mijn buikholte zelf mooi schoon was, maar dat mijn eileiders ondoorgangkelijk waren. Ze wist niet hoe het kon gebeuren dat ik 6 maanden vantevoren nog zwanger was geraakt. Ze kon wel melden dat een natuurlijke zwangerschap niet meer zou gaan lukken en dat we doorgestuurd zouden worden naar een ivf-kliniek. 14 maart onze in-take gehad en na nog meer ellendige onderzoeken, lijkt het mijn huidige gyn beter om toch nog maar een laparascopie te doen, om te kijken of de endometriose er misschien voor heeft gezorgd dat mijn eileiders ondoorgangkelijk zijn geworden. Dus… 16 april mag ik weer onder “het mes”. Ik zie er gigantisch tegen op en hoop dat we onszelf hierna weer eens helemaal kunnen gaan concentreren op onze droom om kindjes te mogen krijgen, ipv al dat gedoe met dat lichaam van me.
Sorry voor het lange verhaal. Was het niet van plan, maar als ik eenmaal aant tikken ga
Liefs
Ingrid