Gister voor het eerst na de curretage (20/07) een dagje ertussenuit met z'n 2-tjes. Donderdag avond wat steken tijdens de was, maar ach, dat zal er wel bij horen. Niet dus….
Aangekomen in de Apenheul eerst maar ‘s naar de wc, ik had het idee dat ik flink vloeide. En idd, heel handig, want ik dacht dat het over was en had dus niet veel maandverband bij me. ’s Middags werd het bloedverlies heel hevig, incl. flinke stolsels en heftige krampen. Op weg naar de auto voor de terugweg, hield ik het niet meer uit. Vriendlief moest de auto aan de kant zetten, waar ik vervolgens in tranen de verlos heb gebeld. Zij heeft meteen contact opgenomen met ons ziekenhuis in Roosendaal, maar de dienstdoende gyn vond het onverantwoord door te rijden en heeft ons dus naar Gorinchem gestuurd. Daar door een giga aardige gyn opgevangen. Het standaard onderzoek met echo, daar bleek uit dat er nog resten in m'n baarmoeder zaten. Met spoed de ok op voor nogmaals een curretage. Ik ben nu helemaal op. Gekozen voor een curretage om herhaling van vorig jaar te voorkomen (mk op natuurlijke manier waarbij ik door een hel ben gegaan), maar nee hoor… alsnog de hel van vorige jaar, met nog maar een 2e curretage er achteraan. Heb het echt helemaal gehad. Zowel lichamelijk als psychisch. M'n lichaam gilt nu keihard dat het niks meer kan hebben, en ikzelf heb nu ook wel behoefte aan een heerlijk potje gillen.
Sorry voor m'n “Willem depri” verhaaltje, maar moest het even van me af schrijven.