Ik moet zelf zeggen dat de pijn wel slijt. Ik heb na de mk twee gezonde kinderen mogen krijgen. Tijdens de zwangerschappen wel veel angst gehad, maar ik heb nu geen verdriet meer van mijn eerste zwangerschap en mk. En dat komt vooral door mijn gedachte dat als het de eerste keer goed was gegaan ik mijn zoon niet had mogen leren kennen. En dat is zo'n vreemde gedachte. Ook ben ik me nu veel meer van bewust hoe gezegend je bent als je twee kerngezonde kindjes hebt. Het lijkt me verschrikkelijk als je een kindje ter wereld brengt dat pijn moet lijden of ernstig ziek is. Niemand wenst dat zijn/haar kinderen toe.
Net na de mk kon ik echt niet tegen opmerkingen in de trant van ‘er was toch iets mis met het kindje’ of ‘het is beter zo’. Maar nu (2,5 jaar later) zie ik dat daar echt wel een kern van waarheid in zit.
Maar dat neemt niet weg dat ik toch steeds op 10 mei (de dag dat we te horen kregen dat het mis was) en 22 december (de uitgerekende datum) er even bij stil sta.
Ik zal de eerste zwangerschapstest die ik in mijn handen had nooit vergeten. Ik ben ook echt drie keer zwanger geweest, alleen heb ik twee kindjes.