Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
M&M mama van Tijl (14-06-06)
Dag meiden,
Wat fijn dat er ook een miskraamPB is, dat wist ik helemaal niet!
Ik ben Marieke, (bijna) 29 jaar en mama van zoontje Tijl (21 maanden). Op oudjaarsdag ontdekte ik dat ik zwanger was van ons tweede wondertje, tegen alle verwachtingen in was het na 1 maand al raak. Wat waren we blij! Ik voelde me superzwanger, mijn buik groeide enorm en ik maakte me weinig zorgen, juist omdat ik me zo zwanger voelde en geen bloedingen had. Voor Tijl had ik een spontane miskraam gehad met 6 weken, dus ik wist wel ongevee waar ik op moest letten.
Op 12 februari was DE dag, we hadden de eerste echo! Op dat moment was ik 11 weken zwanger. Maar wat een teleurstelling; op de echo was geen hartactiviteit te zien en na het opmeten van het ukkie bleek het met 9 weken al opgehouden gestopt te zijn met kloppen. Wat hard zeg; je ziet op de echo gewoon een compleet ukje met alles erop en eraan, maar het mag niet zo zijn. Het zat daar maar zo stil te zitten … dat is me nog het meest bijgebleven.
We werden naar huis gestuurd met het verzoek om twee weken af te wachten wat er zou gaan gebeuren. Echter; een halve week later kon ik het al niet meer volhouden. Vond het zo bizar om met een dikke buik rond te lopen terwijl ik wist dat daar een dood purkje in zat. Tuurlijk; elf weken is nog klein maar door die (uitvergrote) echo was het voor ons al echt een kindje. Een afspraak gemaakt in het ziekenhuis waar ik na nog eens anderhalve week wachten op 27 februari werd gecurreteerd. De ingreep zelf viel me enorm mee, ik was behoorlijk zenuwachtig maar het viel me mee. De dikke buik die ineens weg was daarna, was wel erg confronterend. Heb een week gevloeid, daarna een kleine week niet en vervolgens weer een kleine week bruinig gevloeid.
Nu is het vijf weken geleden en eerlijk gezegd denk ik er toch nog wel veel aan. Niemand heeft het er meer over; klaar, voorbij, niet meer lullen en weer doorgaan. Zo is mijn instelling op zich ook wel, maar toch voelt het anders. Ik had net als jullie allemaal ZO graag een mooi kindje op de wereld gezet. Natuurlijk ben ik dolblij met mijn zoontje en voel ik mij een gezegend mens, het doet toch zeer.
Ik maak me onderhand ook zorgen over mijn cyclus, heb iets teveel gegoogled geloof ik. Weet wel dat het een poos kan duren na een curretage maar zal best opgelucht zijn als ik weer ongesteld ben geworden. Ondertussen hebben we ook alweer een aantal keer gesext zonder voorbehoedsmiddelen, dus hoe het allemaal gaat lopen weet ik ook niet.
Zo, ik ben blij dat ik even mijn verhaal heb kunnen doen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal; ik hoop dat we binnenkort allemaal weer zwanger mogen zijn en dit keer een mooi beebje op de wereld mogen zetten. Tot die tijd moeten we nog maar even doorbijten!
Lfs Marieke
