Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Melanie
Oktober 2007 , Helemaal in de wolken van de uitslag van de zwangerschap test.
Ik kon het nog niet echt geloven dat het echt in mijn buikje zat, maar na de eerste echo in november kon ik echt niet meer omheen. Dolgelukkig natuurlijk! Ookal was het wel heel erg vroeg om dingenjtes te kopen, dat kon mij niets schelen. Want ik wist toen wel , miskramen gebeuren. Maar dat kon mij niet overkomen had ik in mijn gedachten. Na 9 weken werden mijn zwangerschap verschijnselen iets minder. Niets aan de hand hield ik mezelf voor , Na 9 weken is je lichaam misschien al wat gewend aan die zwangerschaps hormonen toch? Ergens diep van binnen maakte ik me wel zorgen, maar waarom mezelf angst aanjagen en dan de gezondheid van de baby beinvloeden? M,n bosteren deden na de 10e week bijna geen pijn meer, M,n baarmoeder voelde ik al wel een beetje omhoog komen. Elke nacht als ik ging slapen , viel ik in slaap met m,n hand op m,n buik,en een glimlach op mijn gezicht, pratend met mijn kindje. De weken verstreken , ik had toch al een hoop babyspullentjes in huis, als ik langs een babywinkel liep was ik er niet uit te sleuren. Met 14 weken had ik weer een afspraak met de verloskundige. Ik samen met mijn schoonzus , op mijn roze wolk naar de verloskundige. Wij gingen het hartje luisteren! Oh wat had ik daar naar uit gekeken zeg. Na een kort gesprekje ging ik ligen op de bank(bed) Zij legde de dophfone op m,n buik, het was al een klein bolletje , ik was hardstikke trots! Maar na een paar min. kon ze nog steeds niets vinden. Ze zei dat er niets aan de hand was , en dat het kan dat je nog niets kunt horen. Ik had nog steeds niets in de gaten. Ze zette het echoapparaat aan en zei tegen mij dat we het wel konden zien. De lichtentjes in m,n ogen begonnen te stralen en m,n hart maakte een sprongetje van vreugde , want ik kon m,n kindje weer zien. Ze zette dat ding op m,n buik en ik zag meteen , echt meteen dat er iets mis was. Ik zei gelijk tegen haar : Is het niet te klein . Het bleef akelig stil en ze zei dat er iets heel goed mis is en keek alleen maar. Ik heb het nog 3x gevraagd , wachtend op bevestiging dat het niet zo was. Leeft het nog ? Leeft het nog ? heb ik meerde keren in wanhoop gevraagt .Maar ze zei na een lange stilte tegen me, het kindje is overleden. Ik was helemaal geschokt , kon het niet bevaten wilde het niet geloven, verbijsterd. Gebroken , op dat moment storte mijn wereld in. Even later vertelde ze mij , dat het al met 9 weken overleden was. Onmacht , woede , op mijn eigen lichaam , heeft het mij zo voor de gek gehouden, waarom kwam het er niet uit? waarom is het doodgegaan? is het mijn schuld? zoveel vragen , zo weinig antwoorden. Ik hield elke dag van mijn zwangerschp een boek bij. elke dag schreef ik daarin. week voor week, dag in dag uit. 24 uur p/d was ik ermee bezig. Zo met een harde schop van m,n wolkje afgetrapt. Nadat ik thuis was , voelde ik nog steeds aan mijn buik, tranen liepen over mijn wangen. Mijn dode kindje in mijn buik…. Ik ben de volgende dag naar het ziekenhuis geweest en een afspraak gemaakt voor curretage. Die arts in opleiding die ik sprak die moest ik later nog even uitlegen dat mijn kindje dood was!! want daar was hier niet van op de hoogte! belachelijk. Met de echo toen nog gegeken. Het was nog steeds 3 cm. en gekrompen want het was ingevallen doordat het kindje dood was al een tijdje. Die volgende dag begon het bloeden, ik was er niet op voorbereid en schok zo erg. Nu was het echt werkelijkheid. Nu was ik er zeker van dat het dood was. Het was zo moeilijk te geloven. Na 3 nachten bloede het nog steeds, kleine beetjes, naar s,nacht kreeg ik ongelooflijke spiersamtrekkingen inm,n onderrug en buik, 4 nachten heb ik het aangekeken en gekrampeerd van de pijn , nog steeds elke nacht voelde ik aan mijn buik. Zelfs nu nog.. Na de 4e nacht kon ik het echt niet meer uithouden ze werden steeds sterker. Om 4 uur snachts naar het ziekenhuis toe, toen hield het op, dat zal je net zien,ze lieten zien op de echo dat m,n baarmoeder bezig was het vruchtje af te stoten. het was 13 januari 2008. En ze hebben me gelukkig eerder de curretage gevegen dan gepland. Toen was het weg… Mijn kindje .. maar nog lang niet uit mijn hoofd. Ik had het niet meer bij mij.. Ik heb gelukkig wel afscheid kunnen nemen. Maar ik zal hemof haar de rest van mijn leven missen. En dan hoor je om je heen , als je voldragen ben en het gaat dood dat is nog erger, Ja miss wel , maar betekend dat dat mijn verdriet niets voorstelt? en dat ik me aanstel? Gebroken van binnen , werkelijk gebroken , opeens zie je overal zwangere vrouwen rondlopen , en krijg je post dat jeje zwangerschapdoos mag ophalen bij de etos, moeders voor moeders melde dat je urine eigelijk al die tijd lang niet goed is geweest, omdat het al zo lang dood was. Ik voel me in de maling genomen door mijn lichaam , en ik durf niets meer aan te nemen zonder zekerheid. 5 weken was het dood in m,n buik.. onwerkelijk dat ik die 5 weken lang dacht dat alles goed was. Groetjes melanie
