Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Many 1-7-08
Hallo dames, na een beetje surfen zag ik deze pagina. Omdat ook ik het e.e.a heb meegemaakt las ik jullie berichtjes. Ondanks dat het voor mij alweer een tijdje geleden is, kan ik mij nog heel erg goed herinneren hoe ik mij voelde na mijn miskramen. Daarom dacht ik laat ik een berichtje achter wat jullie misschien een beetje hoop geeft. Na onze bruiloft wilde wij erg graag kinderen, maar om de een of andere redenen konden wij niet (snel) zwanger raken. Na 1,5 jaar was het zover. Ik was echt zwanger. Van geluk konden wij onze monden niet houden en werden mensen om ons heen ingelicht. Twee weken heb ik ervan kunnen genieten. Totdat ik naar het toilet ging op mijn werk en mijn hele onderbroek al rood was gekleurd. Lichtelijk in paniek vertrok ik meteen richting ziekenhuis alleen, en jawel er was nog een zakje te zien maar er zat niks meer in. Mijn man vaarde toen, en ik ben alleen naar huis gegaan en heb het merendeel van de daaropvolgende dagen in mijn bed (huilend) doorgebracht. De gyno beloofde mij dat een 2e zwangerschap snel zou gaan, omdat mijn lichaam nu wist wat het moest doen. Nou de mijn mooi nog niet. Weer duurde het 1,5 jaar voor ik zwanger was. Voor mijn man een kaartje gemaakt met de test erin, en uiteraard hij geloofde het bijna niet zonder. Vanzelfsprekend een afspraak gemaakt om een echo te doen. Dit kon pas na ca. 7 a 8 weken. Tijdens de echo werd de vrucht opgemeten. De gyno vertelde dat het mogelijk was dat wij toch nog niet zover waren en ons wellicht vergist hadden in de datum. Je begrijpt dat was niet mogelijk ik had dat bijgehouden. Maar over 2 weken mochten wij terugkomen, dan was er waarschijnlijk ook een hartje te zien. Toch wel ongerust naar huis. Familie stelden ons gerust, dit gebeurt vast veel vaker zeiden ze. Maar na een week kreeg ook ik de buikkrampen die ik uit duizenden herkenden. En wederom kreeg ik een miskraam. De gyno raadde mij aan, mocht ik weer binnen een jaar niet zwanger zijn mocht ik terug komen om "op weg geholpen te worden'. Maand voor maand ging er voor bij. Zelf een heel jaar ging voorbij. Steeds meer geloofde ik erin dat wij kinderloos zouden blijven en storten ons op het uitgaansleven. In mijn achterhoofd was er nog steeds de boodschap van de gyno maar ik dacht als ik sept. nog niet zwanger ben gaan we er wat aan doen. Inmiddels twee jaar verder. Wij gaan op vakantie, komen terug, zitten op een verjaardag van schoonpa krijg ik een beetje stekende borsten. Ojee dacht ik, dat wordt weer ongesteld worden. Maar diep diep diep van binnen dacht ik: Of ik doe nog eens gek met een test. En ja hoor ja hoor. Na 5 jaar ondertussen voor de 3e keer zwanger. De 1e, 2e en 3e echo waren voor mij qua zenuwen nauwelijks te doen, maar er was en bleef een hartje. Chelsey is nu 6 jaar en ze is mijn aller aller aller aller liefste popedein.
Mijn boodschap is: als je er werkelijk toch in geloofd kan het vroeg of lang duren, maar ooit komt er een moment dat het je gaat lukken !!!!! Het gebeurt gelukkig maar erg weinig dat het op geen enkele manier lukt. Van heel veel mensen om mij heen (als je erover praat hoor je ook veel meer van dat soort verhalen), waarbij het allemaal niet makkelijk is gegaan of zelfs onmogelijk was, is het toch allemaal toch goed gekomen. Hou vol, veel succes!!!!!!!!!!!
