Welkom op het forum van startpagina!

Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.

Naar overzicht van alle forums

nog steeds verdriet

  • KEB

    Lieve mensen,

    Ik hoop, door het plaatsen van dit bericht en jullie mijn verhaal te vertellen, dat mijn verdriet minder wordt.

    15 februari 2008 kwam ik bij de gyneacoloog erachter dat ik zwanger was.

    Ik was hier omdat ik al drie maanden last had van mijn buik en de huisarts het niet meer wist.

    Ik slikte de pil dus voor mijn was dit een hele schok.

    Tuurlijk was ik blij met het feit dat ik zwanger was maar hoe moest het nu verder.

    Ik had net een nieuwe baan en mijn viend en ik woonde nog niet samen.

    Op de echo bleek dat ik ongeveer 4 weken zwanger was. Dus nog heel pril.

    Twee weken later gingen we op wintersportvakantie.

    Dit hadden we al geboekt dus gingen we er gewoon heen.

    Ik was wel erg bang om te vallen dus keek extra uit.

    Maar omdat ik zo voorzichtig deed viel ik toch en ja ook op mijn buik.

    Hier schrok ik erg van en toen ik naar het toilet ging zag ik een bruine afscheiding.

    Ik vertelde het tegen mijn vriend en die zei dat ik me niet te druk moest maken.

    Maar dat deed ik wel.

    Telkens als ik naar het toilet ging was ik bang om bloed te zien.

    Gelukkig bleef het bij bruine afscheiding maar dit bleef aan houden.

    Toen we thuis kwamen van de vakantie heb ik de verloskundige gebeld.

    Die zei dat ik moest wachten op de echo die geplant stond.

    2 weken later kreeg ik een echo bij de verloskundige.

    Dit was erg mooi om te zien.

    Samen met mijn vriend keken we naar het scherm en zagen het hartje kloppen.

    Ook was ons kindje al druk aan het bewegen.

    Zo klein als het is en dan al zo druk.

    We vonden het prachtig en waren erg blij dat alles goed was met het kindje

    Uit de echo bleek dat ik 8 weken en 4 dagen was en 23 oktober uitgerekend was.

    Dat was wel grappig want mijn zus is dan ook jarig.

    Helemaal gelukkig gingen we weg.

    Ja we zouden papa en mama worden.

    Maar we moesten toch wel heel veel regelen.

    We waren erg druk op zoek naar een huisje en gelukkig had ik mijn jaarcontract binnen.

    Op het werk was een collega tegelijkertijd uitgerekend met mij.

    Voor haar al de tweede en voor ons ons eerste kindje.

    Ik voelde me best wel goed. Tuurlijk wat last van de kwaaltjes maar het was niet vervelend.

    Af en toe kocht ik al een klein dingetje voor ons kindje.

    Maar toen 3 weken later op vrijdag.

    Ik was met mijn moeder wezen winkelen en had net een meegroei bh gekocht omdat mijn bh's te klein werden.

    Toen we thuis kwamen en ik naar het toilet ging zag ik wat bloed op het papier zitten.

    Ik was een beetje in paniek en belde de huisartsenpost.

    Hier kreeg ik een huisarts aan de lijn die erg bot was.

    Die zei dat ik het weekend af moest wachten en maandag maar de verloskundige moest bellen.

    Ja en als het fout ging dan konden ze er toch niks meer aan doen zeiden ze nog.

    Ik was totaal niet gerustgesteld en zocht het nummer van de verloskundige.

    Hier stond ook nog een weekend nummer op dus die belde ik.

    Ik kreeg de centrale en binnen 5 minuten belde mijn eigen verloskundige terug.

    Ze vroeg wat dingen en zei dat ik het rustig aan moest doen.

    Ze gaf mij ook het mobielenummer dat als het verergerde ik nu rechtstreeks kon bellen.

    Ik was een beetje gerustgesteld en deed het rustig aan.

    Wel ging ik extra veel naar het toilet om te kijken.

    Zondagmiddag moest ik naar het toilet en toen zag ik een bloederige slijmdraad.

    Ik voelde gewoon dat het fout zat en belde de verloskundige.

    Ik kon gelijk naar de praktijk komen en dan zou ze een echo maken.

    Toen ze de echo maakte wist ik het zeker. Dit was niet goed.

    Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor ze eindelijk wat zei.

    Ze zei dat ze slecht nieuws had en ik begon heel erg te huilen.

    Ze draaide het scherm naar ons toe en ik keek maar heel even.

    Ik zag ons kindje heel duidelijk maar het hartje klopte niet meer.

    Mijn vriend en ik huilde samen.

    De verloskundige vertelde dat het hartje al gestopt was met 9 weken dus een paar dagen na de goede echo.

    Ze vroeg wat ik wilde.

    Ik vertelde dat ik niet kon wachten tot mijn lichaam het vruchtje zelf zou afstoten.

    Ze zei dat ik daar goed over na moest denken en dat ze me de volgende dag s'morgens zou bellen over wat we besloten hadden.

    Dus daar gingen we naar huis.

    Ik met een kindje in mijn buik dat al ruim 3 weken dood was.

    Thuis moesten we het dus vertellen tegen mijn moeder en de rest van de familie en vrienden.

    Ja hadden het namelijk net tegen iedereen gezegt met Pasen.

    De volgende dag toch voor een curettage naar het ziekenhuis.

    Gelukkig kon ik er nog tussen maar trof een verschrikkelijke gyneacoloog.

    Die zie “nieuwe ronden nieuwe kansen” en “je bent nog jong genoeg”.

    Was toen 27 inmiddels 28.

    De ingreep stelde weinig voor en had ook nergens last van daarna.

    Alleen dat lege gevoel!

    Na een week ben ik weer gaan werken en moest ik na twee weken al op kraamvisite.

    Dat laatste was echt heel erg moeilijk.

    Na 6 weken op na controle wat niks voorstelde en ja dan moet je verder.

    Dat is niet makkelijk.

    k heb in september zelfs een paar gesprekken gehad bij de psycholoog omdat het mij niet lukte dit te verwerken.

    Mijn vriend is heel lief voor me maar met hem kan ik er gewoon niet genoeg over praten.

    Hij heeft het een plekje kunnen geven wil er dan liever niet meer over praten.

    De gesprekken bij de psycholoog hebben wel een deel geholpen hoor.

    Maar ja die data's blijven in je hoofd zitten.

    We hebben wel wat laten maken ter nagedachtenis.

    We hebben een schilderij laten maken met airbrush.

    Hier staan onze eigen handen op die in elkaar liggen en in de wolkenlucht zit ons kindje verwerkt.

    Op de achtergrond is een strand vieuw te zien.

    We zijn er erg blij mee en het heeft een mooi plekje op onze slaapkamer.

    Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden dat we zwanger waren en we zijn nu heel voorzichtig bezich om weer zwanger te worden.

    We hebben het eerder niet gedaan omdat we nog geen huis hadden en ik het te snel vond na de miskraam.

    Nu wonen we samen en zijn we aan een nieuwe zwangerschap toe.

    Maar het is en blijft ons eerste kindje en dat zullen we nooit vergeten.

    Liefs KEB

  • kee

    Hoi KEB,

    Ik heb weer helemaal tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees. Ik heb sinds gister weer een flinke dip en voel me niet zo top. Het gevoel en het verdriet is zo herkenbaar. De meeste dagen gaat het wel maar soms wil het gewoon niet. En zo'n moment heb ik nu.

    Het rare idee vind ik dat wij, mijn man en ik, nog steeds geen ouders zijn. We zijn nog steeds met zijn tweeenl. En toch zijn we bijna drie maanden aanstaande papa en mama geweest. Het geeft mij zo'n leeg gevoel. Er mist wat… Wij hebben eerlijk gezegd niet zo'n beeld bij het kindje wat we hadden moeten krijgen. Dat is denk ik voor iedereen anders. Omdat ik nooit een dikke buik heb gehad was het eigenlijk alleen maar ‘weten’ dat ik zwanger was en niet ‘zien’ of ‘merken’.

    Ik hoop voor jullie dat het snel ‘raak’ is! Veel succes en plezier met het maken van jullie kindje!

    gr

  • mstrixie

    Na de miskraam had ik ook veel verdriet, toen een aantal maanden een stuk minder. Maar toen de uitgerekende datum dichterbij kwam was ik weer heel verdrietig. 2 maanden na de vorige uitgerekende datum was ik weer zwanger en was het verdriet wel weg, tuurlijk dacht ik er af en toe weleens aan, maar ik had nu iets moois om naar uit te kijken. Helaas is deze zwangerschap ook in een miskraam geeindigd. Verschil is dat het nu bij 6 weken mis is gegaan en we nooit een kloppend hartje hebben gezien. Vorige keer voelde ik dat het niet goed zat, deze keer kwam het onverwacht. Ik verwacht er nu minder last van te krijgen, omdat het nu nog maar 6 weken was. De andere keer kwam er een compleet minimensje uit. Dinsdag as. wordt ik gecurreteerd.

    Ik wens je heel veel sterkte, probeer te genieten van de positieve dingen in het leven. En ik hoop dat ooit je wens in vervulling gaat.

  • kee

    Mstrixie, veel sterkte met de curretage. Er zal nu inderdaad geen minimensje uitkomen, daar is het nog te klein voor. Toch is het gewoonweg kl*te dat het weer gebeurd. Of niet soms?! Mijn ervaring met een curretage is goed. Hoop dat het soepel verloopt en je cyclus weer snel op gang is.

    gr

  • KEB

    Beste mstrixie,

    Bedankt voor je berichtje.

    Ik probeer ook zoveel mogelijk van de positieve dingen te genieten alleen is dat soms makkelijker gezegt dan gedaan.

    Beetje bij beetje komen we er wel.

    Voor jou hoop ik dat de currettage vandaag goed gegaan is.

    Bij mij was hij goed gegaan alleen toen ik uit de narcose kwam had ik zo'n leeg gevoel.

    Ik wens je sterkte en kracht om ook deze miskraam een plekje te geven en dat ook jouw wens ooit uit mag komen.

    Liefs KEB

  • KEB

    Beste Kee,

    Bedankt voor je lieve berichtje.

    Ik vind het fijn dat er tenminste mensen zijn die herkennen wat ik voel.

    Bij mij in de familie zijn er maar weinig waarmee ik over de miskraam kan praten.

    De meeste hebben zo iets van “het is gebeurd en dus moet het maar klaar zijn”.

    Nou zo werkt dat natuurlijk niet bij mij.

    Vandaag had ik weer een moeilijk moment.

    Ik werk op een dagverblijf en daar kreeg ik een kindje dat even oud zou zijn als ons kindje.

    Nu net 8 weken.

    Ja en als je dan zo'n hummeltje vast houd dan denk je toch na over hoe ons kindje eruit had gezien.

    Wat jij verteld oevr het rare idee dat je nog steeds met zijn tweeën bent heb ik ook.

    Het is heel herkenbaar.

    Zijn jullie al toe aan een nieuwe zwangerschap?

    Als jullie er aan toe zijn zal ik duimen voor jullie dat het goed zal gaan.

    Liefs KEB

  • mstrixie

    Gister de curretage gehad. Na afloop heb ik toch wel de hele middag en avond last gehad van krampen ondanks de paracetamol. Gisteravond erg verdrietig. Gevoel het had zo mooi kunnen zijn.

  • kee

    Bes KEB,

    Ik ben zeker toe aan een nieuwe zwangerschap. Heb nu één menstruatie gehad. Ik zit nu op dag 15 dus tussen nu en twee weken heb ik mijn eisprong. Ik heb namelijk een ongelijke cyclus (28-39 dagen). Ik temperatuur en mijn man en ik vrijen nu om de dag. Daarna lig ik nog een een kwartier met de beentjes omhoog dus ja… ik ben er heel bewust mee bezig. De vorige keer duurde het 9 maanden voordat ik zwanger was en ik wil nu liever niet weer zo lang wachten. Onze kinderwens ik érg groot dus ik hoop dat het snel lukt.

    Ik kan er gelukkig wel goed over praten. Ik heb genoeg mensen om me heen die het helemaal begrijpen. Jij en ik weten ook (want daar gaan we vanuit want we dat gaan niet doemdenken) dat het vast wel weer lukt om zwanger te worden maar dat neemt de pijn niet weg. Misschien dat op het moment we weten dat we weer zwanger zijn dat de pijn langszaam weg ebt. Als ik nu zwangere vriendinnen zie of meiden die net als ik in mei 2009 zouden gaan bevallen dan draait mijn hart zich 3 keer om. Ik durf en wil niet eens naar die buiken kijken. Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet eens echt vragen hoe het met ze gaat. Ik accepteer dat ik me zo voel en ik weet dat er een moment komt dat het beter gaat. Het gaat ook al echt beter maar het moment dat ik me weer op mijn gemak voel bij een zwangere is nog niet aangebroken.

    Ik werk zelf ook met kinderen en dat is ook niet altijd makkelijk. Soms komen de traantjes naar boven maar die stop ik dan maar snel weg. Het gaat beter dan ik een paar weken terug verwacht had.

    Ik wens jou heel veel succes en plezier. Want dat vrijen moet wel leuk blijven!

    liefs Kee

  • KEB

    Lieve Kee,

    Ik hoop voor je dat je niet lang hoeft te wachten op een nieuwe zwangerschap.

    Wat je schrijft over dat je moeilijk zwangere kan zien is heel herkenbaar.

    Zo is een collega van mij net met verlof gegaan.

    Dit was voor mij ook moeilijk.

    Ja ik zou nu nog 3 weken verlof hebben en moeten genieten van mijn kindje.

    Helaas is dat niet zo.

    Ik sta aan de kant te kijken naar al die gelukkige mensen die wel een kindje hebben.

    Mijn schoonzusje is nu bijna 20 weken zwanger. Dat is best wel pittig hoor want ik zie haar regelmatig en dan zie je haar buik groeien.

    Ook vroeg ze me mee naar de 9 maandanbeurs in februari.

    Dit vind ik zo moeilijk om dan nee te zeggen.

    Ik vind het wel gezellig met haar maar daar lopen natuurlijk ook alleen maar zwangere en mensen met kleine kinderen.

    Ik ben bang dat het te confronterend is en dat ik dan daar een potje sta te huilen.

    Dus ik weet niet wat ik nou moet doen.

    Hoop dat ik een juiste beslissing kan maken.

    Nou ik wens je als het goede en hoop dat je snel kan vertellen dat je zwanger bent.

    Liefs KEB

  • kee

    Inderdaad, heel herkenbaar. Dat gevoel dat je aan de zijlaan staat. Toe te kijken hoe anderen het leven leiden wat jij graag wilt…. AAARRRGGGHHH!!! Om gek van te worden.