Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
KEB
Lieve mensen,
Ik hoop, door het plaatsen van dit bericht en jullie mijn verhaal te vertellen, dat mijn verdriet minder wordt.
15 februari 2008 kwam ik bij de gyneacoloog erachter dat ik zwanger was.
Ik was hier omdat ik al drie maanden last had van mijn buik en de huisarts het niet meer wist.
Ik slikte de pil dus voor mijn was dit een hele schok.
Tuurlijk was ik blij met het feit dat ik zwanger was maar hoe moest het nu verder.
Ik had net een nieuwe baan en mijn viend en ik woonde nog niet samen.
Op de echo bleek dat ik ongeveer 4 weken zwanger was. Dus nog heel pril.
Twee weken later gingen we op wintersportvakantie.
Dit hadden we al geboekt dus gingen we er gewoon heen.
Ik was wel erg bang om te vallen dus keek extra uit.
Maar omdat ik zo voorzichtig deed viel ik toch en ja ook op mijn buik.
Hier schrok ik erg van en toen ik naar het toilet ging zag ik een bruine afscheiding.
Ik vertelde het tegen mijn vriend en die zei dat ik me niet te druk moest maken.
Maar dat deed ik wel.
Telkens als ik naar het toilet ging was ik bang om bloed te zien.
Gelukkig bleef het bij bruine afscheiding maar dit bleef aan houden.
Toen we thuis kwamen van de vakantie heb ik de verloskundige gebeld.
Die zei dat ik moest wachten op de echo die geplant stond.
2 weken later kreeg ik een echo bij de verloskundige.
Dit was erg mooi om te zien.
Samen met mijn vriend keken we naar het scherm en zagen het hartje kloppen.
Ook was ons kindje al druk aan het bewegen.
Zo klein als het is en dan al zo druk.
We vonden het prachtig en waren erg blij dat alles goed was met het kindje
Uit de echo bleek dat ik 8 weken en 4 dagen was en 23 oktober uitgerekend was.
Dat was wel grappig want mijn zus is dan ook jarig.
Helemaal gelukkig gingen we weg.
Ja we zouden papa en mama worden.
Maar we moesten toch wel heel veel regelen.
We waren erg druk op zoek naar een huisje en gelukkig had ik mijn jaarcontract binnen.
Op het werk was een collega tegelijkertijd uitgerekend met mij.
Voor haar al de tweede en voor ons ons eerste kindje.
Ik voelde me best wel goed. Tuurlijk wat last van de kwaaltjes maar het was niet vervelend.
Af en toe kocht ik al een klein dingetje voor ons kindje.
Maar toen 3 weken later op vrijdag.
Ik was met mijn moeder wezen winkelen en had net een meegroei bh gekocht omdat mijn bh's te klein werden.
Toen we thuis kwamen en ik naar het toilet ging zag ik wat bloed op het papier zitten.
Ik was een beetje in paniek en belde de huisartsenpost.
Hier kreeg ik een huisarts aan de lijn die erg bot was.
Die zei dat ik het weekend af moest wachten en maandag maar de verloskundige moest bellen.
Ja en als het fout ging dan konden ze er toch niks meer aan doen zeiden ze nog.
Ik was totaal niet gerustgesteld en zocht het nummer van de verloskundige.
Hier stond ook nog een weekend nummer op dus die belde ik.
Ik kreeg de centrale en binnen 5 minuten belde mijn eigen verloskundige terug.
Ze vroeg wat dingen en zei dat ik het rustig aan moest doen.
Ze gaf mij ook het mobielenummer dat als het verergerde ik nu rechtstreeks kon bellen.
Ik was een beetje gerustgesteld en deed het rustig aan.
Wel ging ik extra veel naar het toilet om te kijken.
Zondagmiddag moest ik naar het toilet en toen zag ik een bloederige slijmdraad.
Ik voelde gewoon dat het fout zat en belde de verloskundige.
Ik kon gelijk naar de praktijk komen en dan zou ze een echo maken.
Toen ze de echo maakte wist ik het zeker. Dit was niet goed.
Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor ze eindelijk wat zei.
Ze zei dat ze slecht nieuws had en ik begon heel erg te huilen.
Ze draaide het scherm naar ons toe en ik keek maar heel even.
Ik zag ons kindje heel duidelijk maar het hartje klopte niet meer.
Mijn vriend en ik huilde samen.
De verloskundige vertelde dat het hartje al gestopt was met 9 weken dus een paar dagen na de goede echo.
Ze vroeg wat ik wilde.
Ik vertelde dat ik niet kon wachten tot mijn lichaam het vruchtje zelf zou afstoten.
Ze zei dat ik daar goed over na moest denken en dat ze me de volgende dag s'morgens zou bellen over wat we besloten hadden.
Dus daar gingen we naar huis.
Ik met een kindje in mijn buik dat al ruim 3 weken dood was.
Thuis moesten we het dus vertellen tegen mijn moeder en de rest van de familie en vrienden.
Ja hadden het namelijk net tegen iedereen gezegt met Pasen.
De volgende dag toch voor een curettage naar het ziekenhuis.
Gelukkig kon ik er nog tussen maar trof een verschrikkelijke gyneacoloog.
Die zie “nieuwe ronden nieuwe kansen” en “je bent nog jong genoeg”.
Was toen 27 inmiddels 28.
De ingreep stelde weinig voor en had ook nergens last van daarna.
Alleen dat lege gevoel!
Na een week ben ik weer gaan werken en moest ik na twee weken al op kraamvisite.
Dat laatste was echt heel erg moeilijk.
Na 6 weken op na controle wat niks voorstelde en ja dan moet je verder.
Dat is niet makkelijk.
k heb in september zelfs een paar gesprekken gehad bij de psycholoog omdat het mij niet lukte dit te verwerken.
Mijn vriend is heel lief voor me maar met hem kan ik er gewoon niet genoeg over praten.
Hij heeft het een plekje kunnen geven wil er dan liever niet meer over praten.
De gesprekken bij de psycholoog hebben wel een deel geholpen hoor.
Maar ja die data's blijven in je hoofd zitten.
We hebben wel wat laten maken ter nagedachtenis.
We hebben een schilderij laten maken met airbrush.
Hier staan onze eigen handen op die in elkaar liggen en in de wolkenlucht zit ons kindje verwerkt.
Op de achtergrond is een strand vieuw te zien.
We zijn er erg blij mee en het heeft een mooi plekje op onze slaapkamer.
Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden dat we zwanger waren en we zijn nu heel voorzichtig bezich om weer zwanger te worden.
We hebben het eerder niet gedaan omdat we nog geen huis hadden en ik het te snel vond na de miskraam.
Nu wonen we samen en zijn we aan een nieuwe zwangerschap toe.
Maar het is en blijft ons eerste kindje en dat zullen we nooit vergeten.
Liefs KEB
