Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
danielle
Nu 2 weken later begint het pas echt tot me door te dringen. Ik ben niet meer zwanger. Ik zal geen kindje krijgen met de man waar ik zoveel van hou.
Het heeft niet zo mogen zijn, ons kindje zal niet worden geboren.
Dit is mijn verhaal.
In oktober vorig jaar ging ik naar het ziekenhuis omdat ik was flauwgevallen. Omdat ik pijn in mijn schouder had werd ik meer onderzocht. Ik bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben. Dmv injecties is deze zwangerschap beeindigd. Dit was een hele schok. Zeker omdat ik een spiraal heb. Maar ik heb begrepen dat het dan vaker voorkomt.
In December had ik hevige buikpijnen en had het idee dat ik zwanger was. Pijnlijke borsten, misselijkheid, moe. Ik had alle symptomen en heb een test gedaan. Daaruit bleek idd dat ik zwanger was. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk. Ik heb een spiraal en daar komt nog bij dat ik injecties heb gehad. Dit was toch onmogelijk en gevaalrijk voor de baby?!
De volgende dag kon ik in het ziekenhuis terecht en toen zag ik het zelf. Ik was echt zwanger! in mijn baarmoeder zat een vruchtje. Op dat moment was ik al 8 weken. Een ongeloof overheerste, maar ergens was ik ook heel blij. Ook heel bang. Is het wel gezond? zeker met die injecties die in mijn lichaam zitten. Er is verteld dat het wordt afgeraden de eerste paar maanden zwanger te worden na injecties omdat het schadelijk kan zijn voor het kind.
3 januari was ik op weg naar een vriendin toen ik ongelooflijk pijn in mijn buik kreeg. Ben bij de pomp naar de toilet gegaan en er kwam en bloedprop uit. Meteen dacht ik dat dit een miskraam was. Ik was helemaal overstuur. Mijn kindje lag gewoon in de toilet bij een pompstation. Ik ben naar mijn vriend gegaan. Die nacht had ik weer hevige pijnen. Het leken wel weeen. Volgens mijn vriend was het ook wel logisch. Rond 5 uur 's nacht ben ik in slaap gevallen.
De volgende morgen. Voelde ik me zo slap. Ik kon niet opstaan, viel steeds weer in slaap en was zelfs te moe om te plassen. Mijn vriend was die dag jarig en had afspraken en ging weg. Hij is nog even teruggekomen en ik was nog steeds moe, slap en zat te ijlen. Mijn vriend ging weer weg en ik heb een vriendin gebeld of ze me wilde ophalen, want ik was niet in staat te rijden.
In de auto bleef ik ijlen en werd steeds witter. Mijn vriendin bracht me naar het ziekenhuis.
Ik werd wakker en zag dat ik aan een bloedtransfusie lag.
De bloedprop bleek niet mijn kindje te zijn. Het was wel het begin geweest van een interne bloeding. Ik heb in totaal 2.8 liter bloed verloren. Als ik was blijven liggen of was gaan plassen dan had ik het waarschijnlijk niet overleefd.
Mijn kindje is eruit gehaald. Ze was al een paar dagen dood. Waarschijnlijk idd door die injecties.
Met 80% zekerheid konden ze melden dat het waarschijnlijk een meisje was. Ik heb haar nog even vast kunnen houden.
Mijn vriend wist nergens van en was zijn verjaardag aan het vieren. Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als op dat moment. Hij had hier ook moeten zijn! Het was ook zijn kind. Hij had me moeten steunen.
Nu 2 weken later begint het tot me door te dringen wat er nu echt is gebeurd. Met mijn vriend is het zo goed als voorbij. Ik voel me zo leeg nu. Ik weet ook even niet hoe nu verder.
Nu ik mijn verhaal heb opgeschreven voel ik me opgelucht.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar moest het echt even vertellen
