Hoi Jolanda,
Wat herken ik jouw verhaal in grote lijnen zeg!
Mij is vorig jaar maart zo'n beetje hetzelfde overkomen, ik was toen, na heel lang proberen en temperaturen in blijde verwachting van een 2e kindje, een heerlijk gevoel. Wij hadden hier zo lang op gewacht, dat je je gedachten op niks anders meer kan brengen en je het het liefst aan iedereen wil vertellen.We hebben het aan een aantal mensen wel verteld hoor, want wij konden het nu eenmaal niet voor ons houden en bovendien voelde ik me geweldig zwanger. Volgens de berekeningen zou ik 4 december uitgerekend zijn, dus dan maar hopen dat het niet met pakjesavond geboren zou worden.(Dat blijkt achteraf dus niet eens het ergste he.)
Na 9 weken zwangerschap kreeg ik op een middag ineens last van een beetje bloedverlies, op dat moment moest ik meteen denken aan een innesteling want hetzelfde had ik namelijk tijdens mijn 1ste zwangerschap ook gehad.
Maar het boedverlies werd steeds meer en ik raakte lichtelijk in paniek, maar een miskraam was toen niet eens in mijn opgekomen. Ik heb de huisarts gebeld en kon meteen langskomen. Na een kort gesprek wees ze mij erop dat ik rekening moest houden met een in gang gezette miskraam, ik negeerde haar woorden gewoon volledig. Ik moest het een wek afwachten en kon daarna de verloskundige bellen. Prima, het zou wel weer beter gaan dacht ik.
Het bloedverlies bleef aanhouden, werd wat meer,maar het hield de donkere kleur.
Een week later de verloskundige gebeld, zij zei hetzelfde over een miskraam, maar ik kon een week later naar de praktijk voor een echo.Op dat ,moment was ik inmiddels 10 weken. Tijdens de echo zei de verloskundige dat ze het niet echt goed kon zien, dat ik maar even moest gaan plassen, ze zou nog een keer kijken, maar ik moest met het ergste rekening houden. Bij de 2e keer zag ze .ihet vruchtzakje, maar er zat niks in.
Hoe kan dat dacht ik bij mezelf, hoe kan mij dat gebeuren, ik was zeker van de zaak. Geef het 2 weken werd er gezegd, dan zal het vanzelf allemaal op gang gekomen zijn en anders daarna naar het ziekenuis voor verdere controle.
Op weg naar huis heb ik als een klein kind zo hard zitten huilen, mijn vriend wist gewoon niet hoe hij het had en wat hij moest doen om mij te doen stoppen.ik wilde niet praten over dit vreselijke nieuws, ik wilde alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. De tijd die mij gegeven was, 2 weken ben ik zo nu en dan wezen werken, maar heb elke dag gehuild en zag natuurlijk overal zwangeren lopen.
Na 2 weken was de situatie nog steeds hetzelfde er was helemaal niks op gang gekomen en zat daar maar met dat windei in mij. Na 2 weken naar het ziekenhuis
Heb ik weeen opwekkers gekregen, ze hadden me verteld dat nog lang niet alles eruit was, maar dat dat nu eerdaags wel zou moeten. Ik kreeg enorme buikpijn van die pillen, maar dat was goed zeiden ze, ook de buikpijn heeft nog 2 weken aangehouden, want pas half mei kwam alles eruit inclusief een peervormig hard iets. Ik heb het uit de wc gevist en de verl. kundige gebeld. Wat bleek dat was dus de placenta en de enorme buikpijn bleken dus weeen te zijn geweest, hadden ze me wel eerder mogen vertellen. Ik had er nooit over nagedacht dat een windei wel meteen een placenta aanmaakte en deze is ook nog eens gewoon al die weken door blijven groeien. Na veel verdriet en praten ben ik er overheen gekomen, mijn vriend heeft mij heel goed gesteund, voor hem was het emotioneel net even wat anders en daar was hij wel eerlijk in, hij hoefde niet zonodig de hele dag te huilen, maar liet mij wel lekker mijn gang gaan. We hebben al een gezonde dochter van bijna 4 en toen was ze een hele afleiding, maar ze wist dondersgoed dat er iets aan de hand was en liet dat ook merken. De mensen om je heen bedoelen het goed, maar aan opmerkingen van gelukkig heb je al een gezond kind of “je weet dat je wel zwanger kan worden, of ”je had het misschien beter niet al met 5 weken moeten zeggen"heb je gewoon niks en wordt je eigenlijk alleen maar verdrietiger van en denk maar niet dat iemand er aan heeft gedacht zo rond 4 december hoor en ik… ik heb weer enorm zitten huilen. Inmiddels gaan we er weer voor, was ik nu over tijd, dan hoop je toch weer, maar nee hoor, is nu dat weer bloedverlies aanwezig.
Leuk nieuws is wel dat we op 7-8-9 trouwen en ik er eigenlijk stiekem naar uitkijk om zwanger te trouwen. Zoek mijn trouwjurk er wel een beetje op uit.
Sorry voor dit enorm lange verhaal, maar ik merk dat het mij heel erg oplucht, nu ik dit ook met lotgenoten kan delen.
Sterkte iedereen!
Groetjes
>
> hoi allemaal,
>
> ik ben eigenlijk op zoek naar vrouwen bij wie ik eens eerlijk
> mijn twijfels kan uiten over mijn situatie, en ik hoop dat er
> onder jullie een paar zijn die wellicht hetzelfde hebben
> meegemaakt of snappen waar ik mee zit,
>
> ik zal eens bij het begin beginnen,
>
> begin 2005 ben ik getrouwd en mijn man en ik wilden graag
> kinderen, ik was al sinds een paar maanden met de pil gestopt
> en had derhalve een erg onregelmatige cyclus. natuurlijk is
> een eigen bruiloft een spannende tijd dus dat heeft
> waarschijnlijk ook niet meegeholpen..echter in april sloeg de
> cyclus weer over en ik had wat lichte
> zwangerschapsverschijnselen. Maar een test was negatief. Toch
> naar de huisarts, uiteindelijk ken je je lichaam zelf het
> beste en na wat gezever en aandringen van mijn kant een
> verwijzing gekregen om een echo te laten maken. Nou wat bleek
> een vruchtje…en een enorme blijdschap. Voor de zekerheid
> moest ik 2 weken later terug komen om te zien of het gegroeid
> was en daar bleek..helaas een windei…wat een verdriet…
> terug naar de huisarts en die zei dat de zwangerschap het
> beste zelf lost kon komen dus werd naar huis gestuurd.
> ik en mijn man waren er kapot van, en ik voelde me zo
> ongelovelijk onecht..want ik had dat dode ding in mijn
> buik…Dat was echt waardeloos !
> nou na drie dagen huilen is eindelijk inderdaad de boel
> losgeraakt en ben ik weer verder gegaan…wat moet je anders ?
>
> In juli echter was het weer raak, wederom een negatieve test,
> huisarts die moeilijk deed en toen toch maar weer een
> gynaecoloog afspraak afgedwongen ( kan het niet anders
> benoemen) Op de ochtend van de afspraak toch nog maar een
> test gedaan en deze was positief…bij de gynaecoloog bleek
> uiteindelijk dat ik 6/7 weken ver was. nou goed, gedurende de
> rest van de zwangerschap die ik volledig en goed doorlopen
> heb wat extra controles gehad en ben inmiddels moeder van een
> zoon van bijna drie.
>
> Nu denken jullie godsamme wat zeurt dat mens dan ook, ze
> heeft toch al een kind ? Tja…we willen er nog 1.
> Inmiddels zijn we al ruim een jaar bezig en heb ik al drie
> keer een miskraam gehad. Waarschijnlijk vier keer want ik ga
> er niet meer voor naar de dokter. Die begint onmiddelijk weer
> over mijn overgewicht ( wat hier volgens mij volkomen los van
> staat) en geeft mij gezien de eerste situatie zo weinig
> vertrouwen dat ik daar inmiddels liever niet meer kom.
> en nu komt het..die miskramen achter elkaar…ik en mijn man
> zijn er erg verdrietig over, we zijn niet manisch of
> dwangmatig bezig om een kind te krijgen..ovulatie testen enzo
> doen we ook niet echt, want ik heb volgens mij niet echt een
> probleem om zwanger te geraken, maar meer om de vrucht te
> behouden…althans zo lijkt het.
>
> nu is het zover dat ik inmiddels wederom twee weken over tijd
> ben..een eerste test heb ik al gedaan en deze was weer eens
> negatief ( zou ondertussen grootaandeelhoudster in
> zwangerschapstesten moeten zijn) en gistermiddag ben ik een
> beetje weefsel , tenminste dat denk ik verloren…
> ongesteld ben ik niet en het voelt ook niet of dat eraan
> komt..ik ben gewoon alleen zo in de war..ik weet niet zo goed
> waar ik het zoeken moet en zoek gewoon iemand/meerderen om
> dit mee te bepraten of die me raad kan geven.
>
> nou ja ik hoop dat jullie iets voor me kunnen betekenen.
>
> groetjes