missed abortion, pril verdriet, veel vragen.

• 

  joan

  25-02-2009 13:42

  Hoi allemaal,

  Graag wil ik mijn verhaal kwijt.

  Vorige week donderdag (19 februari, ‘s avonds) heb ik bij mijn 11 weken echo gezien en te horen gekregen dat het vruchtje na een paar weken al gestopt was met groeien. We zagen dus eigenlijk alleen een vruchtzak met een ieniemienie kleine aanleg van een embryo. Een verschikkelijk verdriet want het was zó gewenst. Ik sta echt verbaasd over hoeveel het met me doet. Ik had namelijk vanaf het begin van mijn zwangerschap zoiets van ’eerst de echo zien, dan pas echt geloven'. Toch ben ik helemaal van streek en houdt het me de hele dag bezig.

  De dag na de eerste echo naar het ziekenhuis voor een tweede echo om het te bevestigen. Het ging allemaal zo rommelig en snel. Gelijk een keuze maken; wachten op een natuurlijke miskraam, mbv cytotec de uitdrijving opgang brengen of gelijk curetteren (operatief verwijderen). Tja, daar had ik nog helemaal niet over nagedacht of iets over opgezocht. Dan maar pillen, het zou waarschijnlijk toch niet meer spontaan gebeuren en een operatie klinkt weer zo heftig. Je lichaam het werk zelf laten doen leek mij natuurlijker en beter voor je herstel.

  Na het weekend ben ik gisteren (dinsdag 24 feb) begonnen met het inbrengen van cytotec. Het was al een hele opgave om de pillen bij de apotheker te gaan halen en ik moest mijn gedachten uitschakelen toen ik de pillen naar binnen bracht; het is zo onnatuurlijk om je eigen miskraam op gang te brengen terwijl we het zo graag hadden willen houden. Ik voelde me heel slecht; koude rillingen, krampen in mijn buik, diaree (bijverschijnsel van de cytotec) en enorm ellendig. Na 4 uur wel kramp maar geen bloeding dus nog meer pillen. Ongeveer na 7 uur begon het bloed eruit te stromen (alsof ik in mijn broek plaste). Op de wc voelde ik een bal eruit floepen. Daarna alleen nog maar een beetje bloed met weinig stolsels. Vandaag, een dag later voel ik me weer helemaal goed maar heb nu mijn twijfels over of alles wel goed is? Ik lees namelijk alleen maar verhalen over heftige reacties op de medicijnen, veel bloed, heftige krampen, hevige pijn, weeen en onvolledige miskramen met alnog een curettage als gevolg… Misschien omdat mijn zwangerschap zo pril gestopt is dat het bij mij zo mild verloopt? Moet ik nog meer pillen nemen om het verder op te wekken? Had ik niet beter gelijk voor een curettage moeten kiezen?

  Lichamelijk gaat het nnu eigenlijk hartstikke goed. Volgende week controle bij de verloskundige. Emotioneel moet ik nog even afwachten. Ik heb volgens mij geen problemen met zwangere vrouwen en kinderen (die zijn toch niet van mij) maar al de plannen die we hadden gemaakt.. De vakantie had ik met een dikke buik gepland, we waren uitgerekend in september op onze trouwdag, hoe ga ik daar mee om? Maar ook algemenere situaties. Kan ik nog genieten van seks als ik bedenk dat we het ook doen voor een nieuwe zwangerschap? Kan ik ooit nog zorgeloos van een mogelijke volgende zwangerschap genieten? Word ik ooit nog zwanger? Gaat dit verdriet mij nog eens gebeuren? Tijd zal het leren.

  Mijn man heeft me gelukkig geweldig gesteund, heeft mijn veel uit handen genomen (vervelende telefoontjes e.d.) en geeft me alle ruimte om dit te verwerken. Toch merk ik dat ik er heel erg mee bezig ben en dat het voor hem al een plekje heeft gekregen. Daar verschillen wij, en mannen en vrouwen in het algemeen dan toch in. Ook wel voor te stellen; ik was eral mee bezig op de dag dat ik ongesteld had moeten worden (misschien stiekum daarvoor ook al een beetje).

  Ik vond het fijn mijn verhaal ergens kwijt te kunnen. Ik zat op een forum voor zwangeren maar kan daar niet helemaal mijn ei kwijt; het is toch anders voor mensen die nu wel zwanger zijn (ookal zijn ze hartstikke meelevend). Het zal altijd mijn eerste ‘kindje’ blijven. Ik zal nooit vergeten dat ik deze zwangerschap heb meegemaakt. Het is namelijk wel een hele bijzondere tijd geweest. En ook met de verschrikkelijk tijd die we nu doormaken weet ik dat mijn man en ik dichter bij elkaar gekomen zijn.

  Ik wens iedereen die dit mee heeft gemaakt veel sterkte. Hopelijk slijt de pijn en de pijnlijke gedachte.

  liefs, Joan

  “Niets is onmogelijk voor een moedig hart”.
• 

  sonja

  25-02-2009 18:27

  lieve joan,

  zoooo herkenbaar, allereerst wil ik even praktisch reageren, iedereen reageert anders op de verlies van de vrucht (lichamelijk) er is bij jouw soort van bal uitgekomen, dat schijnt goed te zijn, Verloskundige zei bij mij ook dat ik een hevige menstruatie moest verwachten, ik heb daarentegen 8 uren in de weeen gezeten om de vijf minuten, kwamen alleen stolsels uit met als gevolg duizelig, beroerd en uitgeput op de eerste hulp om alsnog gecurreteerd te worden. ik denk dt het bij jou op zich goed is gegaan maar bij twijfel zou ik zeker even een echo laten maken, dan kunnen ze meteen zien of er geen weefsel achtergebleven is en of je schoon bent.

  verder krijg ik weer kippevel als ik hier lees, jeetje wat vond ik het ook rot, mijn leventje stortte in, ben lichamelijk weken uit de roulatie geweest. ik heb zoveel gehuild, veel over gelezen, zelf mijn dagboekje laten afdrukken en een doosje gemaakt met afsprakenkaartjes verloskundige, parkeerkaartjes, mijn eerste tjdschrift en kaartjes die ik had gekregen, ook nog een knuffeltje gekocht, gewoon voor de verwerking en om iets te hebben,

  maar joan, het is zo erg een miskraam, maar geloof me, het hevige verdriet wat je nu hebt zal minder worden maar als ik er aan terugdenk dat vind ik het nog steeds heel erg, ook al ben ik weer in de “gelukkige” omstandigheid dat ik weer zwanger ben, en of ik kan genieten? om eerlijk te zijn nee, ik ben erg terughoudend, om mezelf te beschermen tegen weer zo'n teleurstelling, ik hoop dat na mijn volgende 10 weken echo dat gevoel van blij zijn wat mag groeien,

  ik wens je heel veel sterkte,

  liefs son
• 

  kee

  28-02-2009 13:14

  Ik vind het ook heel herkenbaar allemaal Joan. Maar wat Sonja zegt, het verdriet wordt langszaam aan minder, de heftigheid gaat eraf. Na de eerste week (dat het nog wel ging) ben ik ook een week of 3 uit de roulatie geweest. Lichamelijk ging het goed maar psychisch kwam toen de klap. Ik was net als Sonja na één keer ongesteld te zijn geweest weer zwanger, helaas ging dit heel snel fout. Ik ga er gewoon weer voor, een keuze is er niet. Het is heel belangrijk om het samen met je partner te doen. Mijn man en ik zijn er alleen maar sterker uitgekomen. Mijn man is niet iemand die er steeds over praat maar dat is logisch, het blijft een man. Maar als hij hoort dat iemand anders vader wordt dat meldt hij het wel even thuis, dan vind hij het toch jammer dat hij het niet op zijn werk of bij zijn vrienden kan zeggen. Gelukkig hebben wij het een beetje kunnen loslaten. Dit klinkt raar, ik dacht in het begin ook dat ik dat absoluut niet kon, alles draaide om zwanger worden. Maar ik voel me zoveel beter nu. Mijn aandacht is weer wat meer op andere dingen gericht en dat geeft me zoveel meer plezier in het leven. Er komt een moment dat jij dat ook kan. Stop het verdriet niet weg, praat erover. Het is niks om je voor te schamen. Je kan niet doen alsof het niet gebeurd is. Ik praatte er in het begin ook vaak over, het maakte me niks uit. Mijn kindje heeft ook drie maanden in mijn buik gezeten en het hoort erbij, het is een stukje van ons geworden.

  Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.

  liefs Kee
• 

  liset

  02-03-2009 17:37

  Voor mij is het nu bijna een jaar geleden dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Het was meteen ‘raak’. Eerst was ik in een shock en al snel heeeel erg blij. Bij de eerste echo kwamen we erachter dat we minder ver waren dan we dachten, nog maar een week of 6. Maar het hartje klopte en dus had ik er alle vertrouwen in. We vertelden het aan onze ouders en aan een paar goede vrienden.

  Niet lang daarna begon ik te twijfelen. Ik hoefde niet meer zo vaak naar de wc 's nachts en mijn borsten deden minder pijn. Ik ging me zorgen maken, maar dacht dat dat er nou eenmaal bijhoorde en tja het was mijn eerste zwangerschap en had dus zowiezo geen idee wat ik moest verwachten.

  Helaas kwamen wij er, het net als bij jullie allemaal, bij de 1e termijn echo met 11weken achter dat onze ‘garnaal’ al een hele tijd niet meer in leven was. Heel veel verdriet volgde. Ook mij werd de curettage aangeraden en ik wilde daar ook voor gaan kiezen toen de miskraam alsnog spontaan op gang kwam. Bij mij duurde het een lange avond en het voelde ook als een soort bevalling. Ik verloor ook van die grote ballen/proppen en veel bloed. Ik heb toen 2 dagen later een echo gehad om te kijken of alles schoon was. Dat was bij mij gelukkig het geval. Ik zou daar dan ook nog wel even naar laten kijken hoor, gewoon om het zeker te weten. Al is het maar om de onzekerheid weg te nemen. Ik hoorde van veel mensen dat ze na hun miskraam ze meteen weer zwanger werden. Ik had daarom erg veel hoop en was er heel erg mee bezig. Helaas is mijn lichaam heel lang van slag geweest en ik was daar ook geestelijk erg van ondersteboven, inmiddels zit er weer wat regelmaat in mijn cylcus, en hoop ik dat het dan toch echt nog een keertje gaat gebeuren.
• 

  joan

  02-03-2009 22:02

  Lieve allemaal,

  Dank jullie voor de steun en de (helaas) zo herkenbare verhalen. Inmiddels ben ik anderhalve week verder en alles gaat goed. Vanochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest voor de na-controle (echo). Het is goed gegaan, ze kon (bijna) geen resten meer zien. Pff, wat een opluchting dat ik niet nog eens gecuretteerd moet worden… Ik verbaasde me wel over het verschil tussen de 2 echo's; bij de eerste toen we nog ‘zwanger waren’ zag je echt dat er ruimte gemaakt werd voor een kindje, nu was het helemaal weg. De gynaecoloog heeft ons gerustgesteld en nu moeten wij dit verder verwerken, een plaatjes geven en aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

  Sonja, gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik hoop zoo voor je dat dit keer alles goed gaat! Kan me de spanning wel voorstellen, weer zo'n echo… Maar de kans is weer zó groot dat het wel goed gaat. Dus kop op, buik naar voren ;-) en het beste ervan hopen! Hou je ons alsjeblieft op de hoogte? Heel veel succes! We duimen voor je (en ik steek een kaarsje voor je op {dat deed mijn oma ook als er iets belangrijks voor iemand te gebeuren stond})

  En Kee, wat een ongelovelijk wat een verdriet, 2 keer achter elkaar.. Knap dat je het los kunt laten. Mijn man vertelde trouwens ook dat hij bij een klant was die trots en met veel plezier vertelde over zijn nieuwe kleinkind en dat dat hem toch wel veel verdriet deed toen hij zich bedacht dat zijn vader (de aanstaande opa) zulk vervelend nieuws had moeten horen over onze zwangerschap..

  Liset, ik herken dat gevoel van ‘de zwangerschapskwaaltjes nemen af’ ook. Inderdaad omdat het m'n eerste zwangerschap was, herkende ik dit niet. Maar mijn schoonzussen (één met 2 kinderen de andere 1 kindje) zeiden dat zij ook nergens last van hadden of dat de kwaaltjes met 10 weken over gingen, dus het hoeft niet per se iets slechts te voorspellen (of ze zeiden dit alleen om mijn gerust te stellen natuurlijk maar dat denk ik niet).

  Ik heb me voorgenomen om voor elke verdrietige of nare gedachte die ik heb, 2 positieve, leuke gedachtes te bedenken of iets leuks te plannen of doen! Hopelijk houd ik dat nog lang vol want gelukkig is er ook een hoop goeds en leuks in de wereld. Lieve meiden, heel veel sterkte en geluk met alles!

  groetjes, Joan
• 

  liset

  03-03-2009 18:24

  Hoi Joan,

  fijn om te horen dat je niet nog eens gecuretteerd hoeft te worden! Dat scheelt toch weer een ervaring in het ziekehuis die je liever niet hebt.

  Goed idee van die positieve gedachten of iets leuks plannen! Chocola eten helpt ook alleen dat is weer zo slecht voor de lijn…

  Ik heb net een boek gelezen van Leonie van Mierlo, Uit Verwachting. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen, het gaat over missed abortion. Het is een boek waar je op een bepaalde manier je eigen verhaal in kunt herkennen en soms is het gewoon lekker dan weer even te janken zonder dat je dingen hoeft uit te leggen! Wat mij betreft een aanrader.

  heel veel sterkte,

  groet

  Liset