Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
pop
Wat voelt het eng om hier mijn verhaal te vertellen. Na lang proberen zwanger te worden en 2 miskramen, heb ik enorm veel steun gehad aan dit forum. Wat fijn dat er vrouwen zijn die je begrijpen en kunnen troosten. Daarom doe ik hier toch mijn verhaal; in de hoop andere vrouwen een hart onder de riem te kunnen steken. Wat soms gebeurt er een wonder, tegen alle verwachtingen in… En als het bij mij kan, kan het bij jou ook gebeuren.
Twee jaar na de geboorte van onze zoon wilden we weer proberen zwanger te worden. De eerste keer was probleemloos verlopen en stiekem gingen we er vanuit dat dat nu wel weer zo zou gaan. Niet dus. Na een jaar was ik nog niet zwanger ondanks ovulatietesten en vele tips en trucs. Hoewel we dolblij zijn met onze zoon, waren we enorm verdrietig dat het ons niet nog een keer leek te lukken. Groot was dan ook de verrassing toen ik vlak voor onze zomervakantie zwanger bleek! Maar ik voelde me niet goed. Steken in mijn buik, prikken in mijn zij: het was niet zoals het zou moeten zijn. En dat bleek. Tijdens onze vakantie werden de pijnen erger en had ik veelvuldig contact met de verloskundige die me voorzichtig voorbereide op een miskraam. We waren net twee dagen thuis toen het bloeden begon. 20 dagen later verloor ik onze baby, ik was 13 weken zwanger.
Ik was compleet verslagen. Mijn lijf deed zeer want wat had het veel moeite gekost om het vruchtje kwijt te raken! Maar emotioneel was ik helemaal een wrak. Hoe kon dit nu gebeuren? En het beeld van het vruchtje in de wcpot bleef me achtervolgen. Nu soms nog… Wat hebben mijn man en ik veel gepraat en wat hebben onze families ons gesteund. Langzaamaan ging het beter en besloten we er weer voor te gaan.
Weer duurde het lang; anderhalf jaar na de miskraam bleek ik toch weer zwanger. Maar nu waren we niet zo zorgeloos als de vorige keer. Vanaf het eerste moment was er angst. En niet ongegrond. Want hoewel ik deze keer geen klachten had, verloor ik het vruchtje met 8 weken. Wat was ik boos op mijn lijf! Terwijl vorige keer het verdriet overheerste was ik nu zo kwaad! Uiteindelijk leidde dat natuurlijk ook tot verdriet en waren we geneigd het op te geven. Ik werd immers ook ouder en dus het risico groter.
En toen bleek ik ineens, totaal onverwacht, direct weer zwanger. De angst was groter dan ooit. Zo groot dat ik bij de positieve test alleen maar kon huilen omdat ik het niet aan zou kunnen als het weer mis zou gaan. En wat zijn we zijn op de proef gesteld! De eerste 6 maanden ben ik veel in het ziekenhuis geweest. Onverklaarbaar bloedverlies, vochtverlies, krampen, blaasonstekingen, gestuwde nieren en een GBS bacterie maakten de zwangerschap verre van zorgeloos. Maar na de 6e maand was het ineens over. Inmiddels ben ik 33 weken zwanger, waarvan de laatste weken probleemloos. Ik voel me beter dan ooit, het kindje is heerlijk druk en stelt me zo gerust. Ik maak me minder zorgen en begin er nu echt in te geloven dat het best goed zal komen. Echt waar, pas de laatste weken durf ik dat te denken.
Ik weet hoe moeilijk het is om de moed niet te verliezen als je midden in alle ellende zit. Ik weet hoe pijnlijk het kan zijn om te lezen dat iemand wel zwanger is en jij nog niet. Ik weet hoe kwaad het je kan maken als je mensen met meerdere kinderen ziet lopen. En ik snap hoe weinig begrip er kan zijn als je als een kind hebt maar toch nog graag een tweede wilt en dit niet lijkt te gaan lukken.
Voor alle vrouwen die nu midden in het verdriet zitten, hoop ik een lichtpuntje te kunnen zijn. Drie en een half jaar na onze wens weer zwanger te worden, ben ik zwanger en inmiddels 39 jaar oud. Het kan dus echt. Tot die tijd wens ik iedereen heel veel sterkte en kracht. Ik voel met jullie mee.
Pop
