lieve vrouwen,
ik heb op dit prikbord de afgelopen 5 jaren veel
troost en herkenning gevonden
en her en der ook een sprankje hoop…
nu is het mijn beurt om die hoop aan jullie geven;
ik lig hier in mijn bedje met naast me mijn lieve beebie.
ik kijk naar hem en kan het soms niet geloven.
na 4 miskramen in 5 jaar had ik de hoop al bijna opgegeven,
toen hij eindelijk uit mijn buik en in mijn armen was,
kon ik pas opgelucht ademhalen.
blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd,
tegen alle goedbedoelde adviezen in
(meid, geniet gewoon van wat je hebt,
wat maakt het uit joh, je hebt er toch al 2)
ik kijk in zijn oogjes en zeg wel 10 x op een dag:
liefje, wat ben ik blij dat je toch bent gekomen,
want ik heb je al die jaren zo vreselijk gemist.
mijn miskramen zal ik nooit vergeten en altijd koesteren,
ze hebben van mij een heel dankbare moeder gemaakt.
een kind ‘krijgen’ is niet zo vanzelfsprekend,
het is echt een wonder, een kadootje.
ik wens jullie allemaal een eind goed, al goed.
liefs,
maddalena