Hallo meiden,

Regelmatig kijk ik bij de berichtjes of er iets herkenbaars tussen staat. En ja soms wel soms ook niet. Zit nu met dikke rode ogen achter mijn laptop.

Zal eerst ff wat vertellen. Ik ben Miriam, 32 jaar. Afgelopen 8 mei heb ik na ongeveer 7 weken mijn eerste (en hopelijk laatste) miskraam gehad. In 2003 was ik al gestopt met de pil. Maar een paar maanden eerder kreeg ik veel last van mijn darmen. Heb daar veel medicijnen voor gehad omdat ze niet wisten wat het was. Uiteindelijk eind 2006 ziekte van Crohn vastgesteld. En in april 2007 geopereerd. Helft dikke darm en stuk dunne darm verwijderd. Ook hebben ze toen een stoma aangelegd. Dus zijn we al die tijd niet echt bezig geweest met zwanger worden. Tot begin 2008. Toen kregen we groen licht van de chirurg. Het beste was om te proberen zwanger te worden zolang ik mijn tijdelijk stoma nog heb. De grootste kans dat de Crohn rustig blijft. Ben toen ook gelijk doorgestuurd naar de gyn. Ik de loop van 2008 was ik nog steeds niet zwanger en omdat we toch al bij de gyn liepen zijn we gestart met onderzoeken. Mijn man blijkt superzaad te hebben en bij mij is eigenlijk ook niet echt iets gevonden. Afgelopen feb. hebben ze een baarmoederfoto gemaakt en halverwege april kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ongeloof vooral. Maar wel heel blij. Toen ik met acht weken de echo kreeg zei de gyn dat wat ze zag meer vond passen bij een zwangerschap van ongeveer 6 weken. Kan wel kloppen want mijn cyclus zit rond zes weken. Een week later mocht ik komen om nog een echo te laten maken. Alleen kreeg ik de dag daarvoor last van bloedverlies. De volgende dag werd ik afgebeld voor de echo want de gyn was ziek. Afspraak gemaakt voor na het weekend. Maar op 8 mei heb ik het vruchtje verloren. Ik dacht, oké heel erg kl*te maar er is iets niet goed geweest met het vruchtje. Heb me daar toen wel aardig bij neer kunnen leggen. Tussendoor ben ik alweer ongesteld geweest. En moet nu binnen 1 of 2 weken weer ongesteld worden. Wat ik niet hoop natuurlijk. Maar vandaag heb ik echt een rotdag. Om het maar even netjes te zeggen. Sinds kort hebben we nieuwe buren en gelukkig kunnen we heel goed met ze overweg. Nu had ze een paar weken geleden buikpijn en de week daarna volop zwangerschapsverschijnselen. Dus zei ik tegen haar dat ze echt zwanger was want ik herkende alles. Toen hebben ze een positieve test gedaan. Ik ben echt heel erg blij voor hun. Zeker omdat het na 1 x raak is. Maar ik voel dan echt weer zo vreselijk omdat ik ook zo graag wil. Nu was ze net bij me en krijgt ze telefoon van vrienden en blijkt dat hun ook zwanger zijn. Tja, hartstikke gefeliciteerd maar ik ging me steeds beroerder voelen. Pfff, en dat wil ik niet. Nu is ze voor de 1ste x naar de verloskundige. Ik ben echt blij voor ze en leef ook helemaal. En ik kon me straks ook niet meer groot houden. Begon te janken als een klein kind. Ik denk dat alles er nu pas een beetje uitkomt bij mij. Heb ook niet echt een rouwperiode gehad na mijn miskraam. Voel me zo leeg. En ik weet dat ik altijd met haar kan praten maar ik wil niemand lastig vallen met mijn gezemel. Vind dat zij onbezorgd moet genieten van haar zwangerschap. Maar ze zegt ook dat ik altijd bij haar terecht kan. Het is echt een schat. Ik moest gewoon even mijn verhaal hier kwijt. Misschien dat er meerdere vrouwen zijn in dezelfde situatie… En verder wil ik positief blijven al is dat soms best moeilijk. Vooral nu het zomer is en je gelijk ziet of iemand zwanger is. Nu probeer ik mezelf maar een beetje bij elkaar te rapen. Maar het liefst kruip ik mijn bed in. Zodat ik nergens meer aan hoef te denken. Bah. Niks voor mij om me zo ellendig te voelen. Hopen dat het ook een beetje de hormonen zijn die dit veroorzaken.