Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
s
hallo,
het is vreselijk als je willens nillens moet aanvaarden indien het misgaat.
als je afscheidingen hebt, gepaard met krampen en het verlies is ook rood, dan is de kans toch groot dat het niet helemaal goed gaat.
alleszins, dat was bij mij toch het geval.
drie dagen geleden (enkele dagen voor een nekplooimeting, ik was precies 12 weken en 1 dag) kwam er bruinachtig verlies met een beetje rood. dan volgden er wat vreemde krampen gaande van precies heel veel lucht in de onderbuik naar zeer herkenbare menstruatie-achtige steken.
het was een enorme slag omdat ik mezelf moest overtuigen dat ik me moest voorbereiden op het aanvaarden van een komende miskraam. het einde van het verwachten.
dat is in het begin ontzettend moeilijk omdat je het eigenlijk niet kan en wil geloven.
(het was een extra klap omdat mijn vriend exact enkele dagen voordien zich ‘eindelijk’ (verstandelijk) had verzoend met deze onverwachte zwangerschap - eigenlijk waren de drie maanden zwangerschap een emotionele hel die veel stress met zich had meegebracht. ik wou er volledig voor gaan maar zijn angsten en twijfels blokkeerden dit en maakten het leven op een roze wolk totààl onmogelijk, echt triest - maar bon, hij heeft het dus zeer moeilijk gehad, depressief geworden en totaal in de war, en na een zoveelste zware emotionele discussie ivm een laatste mogelijkheid tot een abortus had hij er zich bij neergelegd en wou hij positief ingesteld zijn. enkel twee dagen tijdens de drie maanden had ik het yes-gevoel en ook de eerste keer het warm idee dat we er samen voor gingen. dit liedje duurde echter niet lang…)
ben ook toevallig van huis en alleen, in parijs. was eergisteren dan naar het ziekenhuis gegaan op aanraden van een vriendin - wat een goed idee was, dat raad ik iedereen aan, om je gemoedsrust, om visueel te zien wat er aan de hand is, concreet maken wat er in je lichaam aan het gebeuren is - ook omdat het inderdaad kan dat er bloedingen zijn die een andere oorzaak hebben dan het naderen van een miskraam. dus ergens hoopte ik dat er toch nog leven was. tijdens de echo werd het toch duidelijk. de foetus was twee weken geleden gestopt met leven. 10 weken oud. dat was even zeer hard, maar was ook blij om het te zien zitten. had nog geen enkele echo gehad sinds het vaststellen van de zwangerschap 2 weken na de bevruchting en dat was toch een ander zicht. nu was er duidelijk een mini-mensje.
Dan was het blijkbaar afwachten op meer bloedingen en hevige krampen door het afstoten van het lichaampje door mijn eigen lichaam. die kwamen er ook, met nog niet teveel bloed. dan was er gisterenavond ineens heel veel vochtverlies (vruchtzakvocht?). dan is het bloedverlies zeer fel toegenomen. daarna kwamen er echt wel zeer pijnlijke krampen en ben ik proberen te gaan slapen met een paar dafalgans.
deze ochtend is dan iets langs me heen gegleden. was even verstijfd en bang, maar heb dan toch de moed gehad om het uit het toilet te vissen. heb het zachtjes afgespoeld met wat water.
het was een vredig zicht. mini mini, 5 en een halve centimeter. de armpjes waren het meest opvallend. die lagen mooi langs het lichaampje.
ik geef toe dat dit creepy kllinkt! maar ik raad het iedereen aan - om even op de tanden te bijten op het moment je de vrucht verliest - het in je handpalm te leggen.
Het is niet helemaal een mooi zicht, maar je voelt je er wel mee verbonden op een manier, tenslotte komt het uit jezelf en is het helemaal uit jezelf gemaakt.
zoiets zou je niet verwachten, maar je voelt er gewoon een soort van liefde voor, ook al is het zo groot als een veldmuisje. een soort van bekommernis en ontferming.
dacht dan dat het belangrijk was het een mooie plek te geven. heb dan het dingetje in een klein plastic pakje gewikkeld. ben de seine over gewandeld en een verlaten parkje gevonden net achter de Nôtre-Dame. ben dan in het geniep over een perk heengestapt en me verstopt achter een reeks rozelaars die hun zachte geur verspreidde. daar heb ik een gat gegraven en het foetusje erin gelegd. het krolde spontaan op en het zag ernaar uit zoals het hoorde op zo'n moment.
dat was het dan, een belangrijk afscheidsmoment. ben dan (natuurlijk met tranen en tuiten) toch met een soort van opluchting terug gewandeld.
(rondlopen met een onlevensvatbare vrucht in je lichaam is een onaangenaam gevoel)
het idee dat het daar ligt geeft me echt een goed gevoel en geeft me eindelijk rust. En telkens als ik in parijs ben in de toekomst kan ik langs de rozen lopen en denken aan dit gebeuren. (hopelijk iets minder emotioneel als nu, want ik heb nog steeds veel verdriet natuurlijk.)
bon. nu weet ik niet hoe het met onze relatie verder moet, want zo wil ik nooit meer zwanger zijn. ben natuurlijk een beetje bijgelovig dat de negativiteit waarin deze zwangerschap is verlopen een invloed heeft gehad op dit triestig verloop.
dus, toekomstige moeders, ik wens dat alles goed gaat met jullie en ik denk dat het belangrijk is om tijdens de eerste maanden zo positief mogelijk ingesteld te zijn, samen met je partner ernaar toe te groeien - met natuurlijk ver in het achterhoofd dat het mis kan gaan - maar profiteer ervan! als het misgaat, gaat het mis. en gelukkig zijn er dan deze fora en blogs om het verdriet te delen.
veel liefs en een roos aan elk
s.
