Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Evelien
Lieve gebruikers van dit forum.
Al een poosje lees ik regelmatig alle verhalen op jullie forum. Ik heb er veel steun aan en vind er veel herkenning! Ik had nog niet zo'n behoefte om zelf mijn verhaal te doen maar nu wil ik het toch graag met jullie delen.
In januari van dit jaar besloten mijn vriend en ik om de pil te laten staan. Mijn cyclus was eigenlijk meteen heel netjes. Steeds zo rond de 28 dagen. In april was ik 3 dagen overtijd en dus toch maar even getest maar de test was negatief. Diezelfde middag nog kwam mijn menstruatie op gang. De menstruatie was wel behoorlijk hevig en bleef maar aanhouden terwijl ik er normaalgesproken na 6 dagen weer vanaf ben. na anderhalve week toch maar even naar de huisarts gegaan en zij vermoedde een vroege miskraam dus ik moest even bloedprikken op HCG voor alle zekerheid. Helaas duurde het een week tot de uitslag bekend was en bleef ik ondertussen maar hevig menstrueren. Op een dinsdag zo rond het einde van de middag belde de huisarts met de uitslag: een behoorlijk hoge HCG waarde en ik was wrs al wat langer zwanger geweest. Ik moest meteen de volgende ochtend naar de gynaecoloog in het ziekenhuis om met een inwendige echo te bekijken hoeveel “troep” er nog achtergebleven was zodat de gyn kon beslissen of we gingen curreteren of met medicatie zouden proberen uit te drijven.
Behoorlijk van slag gingen mijn vriend en ik de volgende ochtend naar het ziekenhuis en daar werd een inwendige echo gemaakt. De gyn was wat heen en weer aan het draaien met zijn “camera” en deelde ons mee dat hij inderdaad een vruchtje zag en dat het er ogenschijnlijk heel normaal uit zag. Hij dacht zelfs een beginnende hartactie te zien. Omdat de gyn geen vergelijkingsmateriaal van eerdere echo's had wou hij geen actie ondernemen en werden we naar huis gestuurd met een vervolgsfafspraak over 2 weken zodat hij kon zien of het vruchtje ook groeide. Die 2 weken duurde verschrikkelijk lang. Ik bleef ook continu menstrueren en voelde me ontzettend belabberd en slap. 2 dagen voor de vervolgafspraak voelde ik me ineens misselijk. Een goed teken natuurlijk. Op de dag van de vervolgafspraak stopte ook ineens het menstrueren. Ik had toen inmiddels 5 weken non stop hevig gemenstrueerd. Op de echo zagen we meteen dat het “rondje” van de vorige echo nu was veranderd in een “boontje” en er was duidelijk een kloppend hartje te zien. De gyn feliciteerde ons. Oh…wat waren we blij!
De gyn stelde vast dat ik 8 weken zwanger was.
Ik voelde inmiddels duidelijk dat ik zwanger was want wat was ik misselijk. 24 uur per dag. Vreselijk maar het maakte me niks uit want voor ons kindje had ik alles over. Na 2 weken moest ik weer op controle. De gyn stelde vast dat ik 9 weken en 5 dagen zwanger was en dat het voorspoedig verliep. Er was geen medische indicatie om nog langer in het ziekenhuis op controle te blijven en ik kreeg een verwijsbrief mee voor de verloskundige. We waren helemaal happy!
Meteen de volgende ochtend maakte ik de eerste afspraak bij de verloskundige. ‘s Middags voelde ik me ineens niet zo lekker. Een griepje dacht ik. Op zaterdag had ik wat verhoging en dat liep eigenlijk alleen maar op. ’s Avonds had ik 39,3 koorts. Nog telefonisch overlegd met de dokterdienst over de hoeveelheid paracetamol die ik hebben mocht en uiteindelijk na 2 paracatamolletjes toch lekker in slaap gevallen. Zondagochtend was de koorts weer gezakt maar toen ik uit bed stapte voelde ik meteen dat er iets niet goed zat. Ik had weer bloed verloren. Het bloeden bleef de hele dag een beetje aanhouden dus toch maar een telefoontje naar de kraam en gyn afdeling van het ziekenhuis. Mijn eigen gyn had dienst en adviseerde om even af te wachten tot maandagochtend en mocht ik dan nog menstrueren dan moest ik naar de poli bellen en kon ik meteen terecht voor een echo.
Maandagochtend nog steeds bloedverlies en dus de poli gebeld en daar kon ik inderdaad meteen terecht. Wat ik diep in mijn binnenste al vermoedde werd bevestigd: er was geen hartactie meer te zien bij ons kindje. Het leek alsof de wereld even stil stond. We waren zo blij met deze zwangerschap en nu werd ons deze abrupt ontnomen. De gyn vroeg wat ik zelf graag wilde en daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Ik wilde graag zo snel mogelijk gecurreteerd worden. Ik was zo ziek geweest dat mijn lichaam volledig op was en ik zou het echt niet trekken om op een spontane afstoting te wachten. Mijn gyn was heel begripvol en regelde meteen alles. Ik kon de volgende ochtend meteen terecht en werd onder algehele narcose gecurreteerd. Wat hebben we met ons tweetjes gehuild toen ik uit de OK kwam. Soms doet alles me gewoon pijn van verdriet en weet ik niet wat ik met mezelf moet dan wil ik wel tegen de muren omhoogvliegen. Gelukkig heb ik heel veel steun aan mijn vriend en kan ik altijd bij hem terecht. Ook hij heeft verdriet maar op een andere manier dan ik.
Mijn cyclus kwam redelijk vlot weer netjes op gang. 2 weken geleden moest ik ook weer ongesteld worden maar de menstruatie bleef uit. Voorzichtig een test gedaan en om die vette roze streep konden we echt niet heen. Ik heb zo gehuild, van blijdschap, van vedriet, maar ook van angst. Alle emoties kwamen los. Ik ben nu 6 weken zwanger. 2 dagen geleden verloor ik ineens weer wat bloed….helemaal in paniek natuurlijk maar wat bleek……een aambei was de boosdoener. Na heel veel gehuild te hebben konden mijn vriend en ik daar wel hard om lachen!
Ik hoop dat ik deze zwangerschap uit mag dragen want een kindje is zo verschrikkelijk gewenst.
