Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
maria
hallo,
ik moet echt even mijn verhaal kwijt.
Na drie miskramen (in 9 maanden) nu weer zwanger! afgelopen vrijdag een echo gehad en jawel daar was hartactiviteit te zien. Wat ik wel raar vond was dat de echo een zwangerschap van 5 weken en 4 dagen aangaf, terwijl volgens mijn telling ik een week verder zou moeten zijn.volgende echo zou pas over 5 weken zijn, maar dankzij een aardige verloskundige diezelf bezig was echografie te leren, krijg ik nu mijn 2 echo 15 juni.
door die 3 miskramen, ga ik minimaal ieder uur naar de wc; kijken of het nog goed zit…..zoveel stress, kan er ook niet echt van genieten.
En toen zondagavond; bruine afscheiding!!! huilen natuurlijk, er van overtuigd dat onze kansen op een tweede kindje (de eerste van ons samen) verkeken zijn.
Maandagochtend de verloskundige gebeld, werd na 4 uur wachten terug gebeld. Zei ze; kan van alles zijn (echo, vrijen, blaasontsteking). Moest maar afwachten.
dan krijg je toch stiekem weer hoop! werd ook niet echt meer bloedverlies. Maar na 3 miskramen, denk je bij ieder steekje al; ik heb krampen.
en toen; gisteren; ‘s morgens helemaal niets, tot later de ochtend; toch echt wel rood bloed! nog geen stolsels / krampen, maar toch. Ik jankend de verloskundige gebeld. Echo verzet naar 8 juni, en maar weer afwachten! toen ik ’s avonds thuis was van mijn werk; werd het bloedverlies weer minder, tot zelfs niets aan het einde van de avond. Vanmorgen ook niets, tot een volgend toiletbezoek; jawel hoor weer rood bloedverlies….weliswaar nog niet veel maar toch……
Nu is het dus continue; zijn mijn borsten nog gevoelig/ heb ik krampen!!! stapelgek word ik hiervan. zelfs zo erg dat ik heb besloten, mocht het echt fout gaan, toch maar een onderzoek te laten doen..en anders maar geen kindje meer. een erg moeilijke beslissing, maar dit vind ik echt zoveel marteling
ik zie mezelf als een emotioneel sterk persoon, maar dit…..
Na de eerste miskraam dacht ik; och kan gebeuren. na de tweede was ik heel erg boos!!! na de derde: zo veel verdriet!!!!! en nu;……weet gewoon niet meer wat ik moet voelen. maak er maar sarcastische grapjes over, je moet toch wat….
ik ga maar proberen aan andere dingen te denken en mezelf voor te bereiden op het ergste (zover een mens dat kan) en we zullen dinsdag wel zien wat er aan de hand is (tenzij mijn lichaam het vruchtje eerder afstoot)…
