Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
shokke@gmail.com
Lieve Isabeau,
Ik weet zo weinig van je maar eens was je echt en zat je in mijn buik. Het doet zo'n pijn dat dat eens was is geworden, en nooit meer zal zijn. Ik was 17 weken zwanger van je en je broer was bijna jarig bijna… Het was een verassing van mijn man, de geslachtsecho. Oh wat was ik benieuwd want ik kan nooit wachten op zoiets. Wat lief met een smoes werd ik meegelokt naar de echopraktijk, mijn jongste zoontje was mee. Het was iets wat leuk was…….totdat mijn grootste angst werkelijkheid werd. Ik zag het voordat het gezegd werd tegen me “ik moet iets heel vervelends tegen je zeggen” en ik zei het leeft niet meer he!“ Het antwoord was ”Nee het leeft niet meer“ iets wat nog steeds door mijn hoofd kan spoken en net of het me opnieuw verteld word. Op dat moment huilde ik niet eens ik was verbijsterd totdat ik me besefte dat ik het moest gaan vertellen tegen mijn oudste zoontje die op school zat die vol was van de ”baby" Toen brak ik……
De uren die volgden waren afschuwelijk. Twee kinderen over de toeren en ik dacht maar ik zit met een dode baby in mijn buik. Ik vond het doodeng. Ik wist dat ik nog moest gaan bevallen, ik kon pas de volgende dag bij de gynecaloog terecht. Ik was nog nooit zo bang om te gaan slapen om wakker te worden. Ik was nog nooit zo bang om hier te zijn en dit door te moeten maken. De volgende ochtend zaten we te wachten in het ziekenhuis voor de gynacoloog in de wachtkamer en al die mensen om me heen ik wilde weg maar moest er weer doorheen, zwangere buiken een baby naast me in de kinderwagen met trotse ouders en ik met een dode baby in mijn buik.
Wat heb ik hard op mijn kiezen zitten bijten. Er is bij de gynacoloog goed de tijd voor me genomen. Waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben met een paar slaappillen ging ik naar huis de bevalling zou plaatsvinden de dag nadat mijn zoontje zijn vijfde verjaardag zou vieren. Ik heb me zo belachelijk groot zitten houden. Ik heb het gewoon door laten gaan. En aan het einde van de middag ben ik naar boven gevlucht en was woest op al die “kutvisite” die maar aan het betuigen waren hoe erg het wel niet voor me was. (zo voelde ik dat toen nu eenmaal) De volgende dag ben ik in het ziekenhuis ingeleid. Ongelovelijk de weeën deden echt pijn net alsof ik negen maanden zwanger was. En uiteindelijk naar een aantal uurtjes ben je geboren. Je was compleet je was af.
Tien vingertjes aan elk handje wel vijf en tien teentjes. Oortjes oogjes. Je was compleet wat in godsnaam hoe kon je dan doodgegaan zijn. Ik zag niets. Ik was totaal high van alle pijnstillers ik kon alleen nog maar scheel kijken. Er werd mandje voor je uitgezocht en ook opa en oma kwamen kijken. Er zijn prachtige foto's genomen van je door een ziekenhuisfotograaf. Ik ben al die mensen zo dankbaar door dit te doen. Want hoe pijnlijk ook ik werd erkent. We hebben je mee genomen naar huis en je in de wieg gelegd met het mandje eneen al waar je inlag. En een muziekknuffeltje dat je gehad had van oma voor je afgespeeld. Ik heb je daarna verscheurd meegegeven aan papa om je te laten cremeren. Hoe verscheurd leeg ik me daarna gevoeld heb……..ik kan het gewoon niet beschrijven. Weg zo definitief.
Lieve isabeau we weten niet eens of je een jongen of meisje was. Misschien zal ik het nooit weten. One true time I hold you. Het was echt jij was echt.
Het is geen nachtmerrie ook die heb ik echt beleefd.
We zijn nu een half jaartje verder. En ben nog steeds op zoek naar rust. Die komt nu langzaam rust in mijn hoofd. maar ik heb echt gevochten. En het gekke is mensen verwachten ook dat je alweer zwanger bent. Het is me al meer dan eens gevraagd. Of dat ik weer babykleertjes uitleen aan ze.
Ik heb vorige week onder de noemer “hoop”een babypakje gekocht. Ik wil nu nog even genieten van dat ik mezelf weer een beetje gevonden heb. Maar er ligt een babypakje klaar, ik heb isabeau al verteld dat ik verder moet. Ik kan niet anders….. En dat is vast goed. Aankomende zomer gaan we eerst op vakantie misschien daarna …..
We zien wel. Leonie
