Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Na bijna 2 jaar bezig te zijn en 2 miskramen:
* de bekende: och, je bent nog jong
* je zit in de meest vruchtbare periode van je leven, dus kop op
* je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden
daarop wordt dan ook wel eens gezegd: maar zwanger blijven is wat anders hè?
* geniet er nu maar van, straks ben je je vrijheid kwijt
en kan zo nog wel een endje doorgaan.
Sterkte
Ja, en zelfs, de ene dag kun je er met een ( zuurpruim)-lachje overheen praten en de volgende dag word ik ofwel heel boos of de tranen springen me in de ogen, ben helaas niet meer zo ‘stabiel’ qua stemmingen als ‘ervoor’.
Misschien heb jij niet zulke ‘domme’ mensen om je heen en blijft je dit bespaard, ik hoop 't maar !
Jij ook sterkte, bij mij ging het mis in januari, sindsdien nog niet opnieuw zwanger geraakt, en als ik vertel dat ik het nog erg moeilijk vind is me al 2 keer gevraagd of het dan al een 2e keer mis is gegaan … nou ja, dat zegt genoeg, alsof er een tijdslimiet is voor verdriet.
Fijn dat deze prikpagina er is, op dagen dat je je alleen voelt met dit probleem geeft het mij echt steun.
Groetjes
Mijn ergste opmerkingen met mijn miskraam was:
“Ach ja, waar maak je je druk om, 1x eroverheen en je bent toch weer zwanger!!!”
Nou alsof dat zo makkelijk gaat.
En,
“wees blij dat het zo vroeg was in de zwangerschap en niet wanneer het volgroeid was!”
Fijne opmerkingen zeg! Die komen toch echt keihard aan…
Jeetje, ik word er niet vrolijker op als ik al dat schofterige commentaar hoor wat mensen hebben menen te moeten zeggen. Ik geloof dat ik toch wel blij ben dat ik nog aan bijna niemand had verteld dat ik zwanger was. Ik was/ben 10 weken zwanger, maar heb vanmiddag bij de gyneacoloog te horen gekregen dat het mis is.
We hadden nog niets aan anderen verteld, we wilden wachten tot 12 weken. Dat is dus niet gelukt. Misschien had het fijn geweest om nu met vrienden en kennissen te kunnen praten, aan de andere kant was ik bang voor commentaar (je bent al zo oud (37), je hebt epilepsie, is dat wel verstandig met die medicijnen enz. enz). Ik geloof niet dat ik nu tegen commentaar zou kunnen.
Is al een oud draadje maar toch…
Schoonmoeder:
Vraagt niet hoe het met me gaat, maar zegt tegen iedereen waar ik bij ben het is mis bij haar.
Daarna biedt ze me dus wijn, bier, tiamaria enz aan en kijkt stom als ik boos wordt en niks aanneem. (haar verjaardag)
Toen ik belde om te zeggen dat het hartje gestopt was":
"Het is de natuur, je was nog pril zwanger.
“Je hebt al een gezonde zoon en een dochter en meer soorten zijn er niet”
“Het was toch niet gepland, dus is het beter zo” (ik was sinds 3 mnd aan de pil, maar het kindje was zo welkom)
“Je hebt van beiden soorten een en voor een derde gaan is dan vragen om problemen”
“Beter nu dan dadelijk een mongool te hebben”
“Wanneer gaat Leon zich laten sterilliseren?”
Verder wordt ik door vrienden en mijn familie heel goed opgevangen.
Mijn schoonzus zei ook hoe lang of kort je zwanger bent het is gewoon zwaar @!#$.
(ze verloor een 2ling met 24 wkn zwangerschap en daarna een mk met 7 wkn net als ik)
Ook moeders op school (dochter had na de goede echo verteld) die me sterkte wensen en vertelden te weten wat je doormaakt uit eigen ervaring. Is gewoon schrikken hoeveel dames het meemaken.
Toen mijn schoonzus eerst haar 2ling verloor en waar ik veel verdriet om had (heb ze ook nog mogen zien) en daarna met 7 weken wat ik echt rot voor haar vond, besef ik nu pas goed hoeveel pijn een mk bij 7 weken kan zijn….en schaam me dan gewoon voor het feit dat ik toen minder steunend aanwezig was.
Heb nooit verwacht dat zo pril zoveel verdriet kan geven…..
kus crooltje
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's