miskraam/vroeggeboorte

• 

  saskia

  17-10-2007 16:03

  Hai,

  Vorige week woensdag was ik nog 16 weken zwanger. ' s Middags kreeg ik te horen dat het kindje met 12 weken oud, was gestopt met groeien en was overleden. Mijn wereld stond stil. Afgelopen vrijdag ben ik dan ook bevallen van een piep en piepklein kindje. We hebben het gezien en er zo goed als mogelijk is, afscheid van genomen. Nu moeten we verder……, maar het is zo moeilijk! De ene dag gaat het beter dan de andere. Lichamelijk moet ik nog wat herstellen omdat ik veel bloed verloren heb. Ik wil graag weer werken, maar emotioneel weet ik niet of ik daar aan toe ben. De afleiding lijkt me heerlijk, maar om in tranen uit te barsten is toch niet goed? Hoe lang gaat dit duren? Krijgt het wel een plekje?

  Saskia
• 

  Deb en ukkie

  17-10-2007 17:44

  Wat verschrikkelijk meid.

  Ik heb wel een miskraam gehad,maar dat is heel anders dan wat jij hebt mee gemaakt.

  Ik was hooguit 5 weken zwanger.

  Ik zou je graag willen helpen,maar ik zou niet weten hoe.

  Ik kan je alleen zeggen dat je alles de tijd moet geven als jij er een lange tijd voor nodig hebt om het een plaatsje te geven neem dan die tijd.

  Toen ik mijn miskraam kreeg ben ik een week thuis gebleven en ben toen weer gaan werken,dat was voor mij lang genoeg.

  Ik ben daarna gelijk weer zwanger geraakt en voelde me in het begin wel een beetje schuldig dat ik gelijk weer zwanger ben.

  Maar goed ik hoop dat je hier ook wat steun kan vinden.

  Sterkte meid!!

  Dikke knuf van mij
• 

  saskia

  17-10-2007 20:17

  Bedankt voor je lieve woorden! Ik moet het inderdaad de tijd geven….., het gaat me lukken, maar mijn eerste dag werken zal wel moeilijk zijn…. Eerst maar lichamelijk sterk genoeg zijn. Doordat de placenta niet kwam heb ik veel bloed verloren namelijk. Emotioneel blijft nog wel even ben ik bang. Een eventuele nieuwe zwangerschap lijkt me heerlijk, maar ik wacht eerst het onderzoek van het ziekenhuis af.

  Groetjes Saskia
• 

  Deb en ukkie

  17-10-2007 21:52

  ja echt hoor.

  Je moet nu alleen aan je zelf denken.
• 

  Pebbles mv 2 boys en 22-06-08

  20-10-2007 22:40

  Wat afschuwelijk wat je hebt meegemaakt. Je denkt zodra je de 12 weken gepaseerd bent dat het grootste gevaar geweken is. Kan me voorstellen dat dit een grote klap voor je.

  Net als Deb wil ik tegen je zeggen, denk nu alleen aan jezelf. Neem de tijd en de rust om dit te verwerken. En misschien kan je op je werk afspreken dat je wel komt maar zodra het niet meer gaat dat je naar huis gaat? Afleiding kan fijn zijn maar je moet er wel aan toe zijn.
• 

  Irene mv 1

  20-10-2007 23:09

  Wat vreselijk voor je!

  Er is nu 1 ding belangrijk en dat ben jezelf. Luister goed naar jezelf, lichamelijk en geestelijk. Trek je het niet, blijf dan thuis. het is een hele klap die je te boven moet komen. En in tranen uitbarsten hoort bij het verwerkingsproces. Prop het niet op maar gooi het eruit!

  Praat met je manager en leg hem de situatie uit (als je dat wilt natuurlijk). Ik heb dit ook gedaan en hij heeft alle begrip voor mijn situatie gehad destijds. Het “voordeel” was dat ik een jonge manager heb wiens vrouw ook enkele miskramen had gehad en wist wat ik doormaakte. Dat scheelde wel, hij begreep dat ik niet meteen na de miskraam weer aan het werk kon: het is lichamelijk en geestelijk een behoorlijke impact.

  Heel veel sterkte en let goed op jezelf.
• 

  saskia

  21-10-2007 18:36

  Jullie hebben gelijk! Gisteren dacht ik eventje, ik ben er weer. Maar vandaag voor het eerst even erop uit geweest met de auto en ik had zo'n heimwee gevoel dat ik in tranen uitbarstte. Met mijn werk heb ik geregeld dat ik komende week nog niet aan het werk hoef. Aan het eind van de week ga ik wel even langs om te kijken hoe het voelt. Dan misschien met halve dagen beginnen? Ik kan helaas niet zomaar weg als het niet goed voelt omdat ik voor de klas sta.

  Bedankt voor jullie woorden!
• 

  Roosmay

  26-10-2007 19:10

  dag saskia,

  ik las je verhaal en besloot in te loggen.

  allereerst wens ik je aale sterkte toe….

  afgelopen februari ben ik na 15 weken zwangerschap ook bevallen van een piepklein meisje. ze was nog maar net overleden. ik herken me in je verhaal.het is zo ontzettend om mee te maken.

  bij ons ging het opeens in de avond mis, heftige pijn, ik dacht nog: een groeispurt van de baarmoeder of zo. maar 's nachts braken de vliezen en verloor ik vruchtwater en begonnen pittige weeën. we zijn in het ziekenhuis bevallen, 4 uur weeën, 15 minuten persen, alles erop en eraan. en helaas ook nog naar de OK omdat de placenta niet loskwam.

  we zijn enorm goed begeleid. het ziekenhuis gaf ons alle ruimte, we hebben onze dochter gezien, we kregen een geboortekaartje met haar voetafdrukjes en datum en tijdstip van bevallen. we hebben haar meegekregen naar huis, in een soort kistje en in doekjes wat ze daar speciaal voor op de afdeling hadden. samen met mijn man hebben we onze dochter een naam gegeven en begraven. ook de verkoskundigen waren erg goed met begeleiden. nacontroles thuis, bellen wanneer we behoefte hadden, en na drie maanden een kaartje van hen, met “sterkte” en zo erop. na een maand of 5 had ik het idee dat ik er weer een beetje “was”. wel moet ik nog steeds af en toe huilen en blijfthet verdrietig.

  wat ons geholpen heeft, is de goede en zorgvuldige begeleiding, het geboortekaartje, een naam geven en haar ook zo noemen als je bij echte dierbaren bent. ook hebben we een boek gemaakt, met alle echo foto's, alle kaarten nadien etc. blijf praten, blijf het kindje noemen, geef het een plaats in je gezin. en gun jezelf tijd, om te rouwen.

  helaas hebben wij 4 weken geleden opnieuw een kindje verloren. dit keer na 9 weken zwangerschap. en opnieuw ontzettend onderste boven.

  veel sterkte iedereen!
• 

  saskia

  27-10-2007 00:34

  Wat fijn dat je ook hebt ingelogd! Mijn verhaal is inderdaad vergelijkbaar met die van jou. De begeleiding in het ziekenhuis was bij ons ook optimaal, beter kon het niet. We hebben de echo meegekregen en een heel mooi dekentje wat bij ons kindje hoort. Het kindje zelf is nu bij de patholoog voor onderzoek. Eind november krijgen we hiervan de uitslag…, zelf erg benieuwd naar. Denk dat ik hierna pas een nieuwe zwangerschap aan durf. Ik was ook begonnen met een fotoalbum met alle kaartjes die ik gekregen heb. toen ik vertelde dat ik zwanger was. Hier heb ik nu ook de echo gedaan en de sterkte kaartjes…….

  Je hebt gelijk dat het tijd kost om te rouwen. Het is nu 2 weken geleden en ik ben vandaag bij iemand op kraamvisite geweest, maar wat doet dan een pijn! Ik gun het ze van harte en ben ook niet jaloers, maar in mijn hart voel ik zo veel verdriet.

  Wat verschrikkelijk dat het weer mis is gegaan! Gaat het wel een klein beetje? Weten jullie ook een oorzaak waarom het weer mis is gegaan? Het lijkt me vreselijk om weer mee te maken……….., hoe verwerk je het weer?!

  Veel sterkte!

  Saskia
• 

  Roosmay

  28-10-2007 00:08

  dag saskia,

  fijn om contact te hebben. hoe is het ermee?

  het is inderdaad moeilijk om op uitslag te wachten. in de praktijk blijkt dat er zelden iets gevonden wordt wat wijst op de oorzaak van de vroeggeboorte.

  bij onze dochter is een spier uit haar rug genomen voor onderzoek. na drie maanden bleek dat ze een normaal chromosomenpatroon had, in principe dus een gezond kindje. dat was aan de ene kant goed nieuws maar de onzekerheid van niet weten wat er mis is is niet weg. we hebben al een gezonde dochter (nu 16 maanden) dus we weten ook dat het in principe moet kunnen. dan zegt de verloskundige ook.

  weer werken deed ik na 6 weken. eerst halve dagen, en vervangend werk (administratief, ik werk in de zorg), en 4 weken later weer hele dagen. er was steun en ruimte ook op mijn werk. dat lijkt me lastiger als je voor de klas staat.

  afleiding kun je ook in andere dingen zoeken. ik zou als ik jou was niet te snel weer gaan werken. het gevaar is dan dat je overschreeuwt en de klap later komt. is er ruimte voor alternatieven op je werk?

  en ja, het krijgt op den duur een plaatsje, tenminste dat is mijn ervaring.stop het niet weg, en geef het kindje een naam (met de uitslag wordt misschien ook het geslacht bekend?), dat helpt echt.

  heb je nog meer kinderen?

  saskia heel veel sterkte, mail gerust!

  groetjes